Трчав од станицата на метрото до железничката станица и потоа до таблата со возниот ред и трчав до перонот на кој стоеше мојот воз и низ вагоните, додека не ги најдов сите на купче. Само вотката ја немаше.
– Ебате беља, мислев останав кај Маџариве…
– Кој те прима таков, види се каков си – рече Турчето.
– Јебига, бев на трчање, не во бања. Не го оставам више пасошот кај друг, па и земја да бидам. – реков низ два здива.
– Тука е сè, сè што ти треба – рече некој. И ми даде шише вода. Тоа беше сè што ми требаше, и тој беше во право. Кој беше тој човек? Џирло ли беше? Можеби. Колку повеќе размислувам за тоа, сè повеќе сум сигурен дека беше тој. Ова можеби не е важно за приказната, но важно е за мене: сакам да се сеќавам на сите со кои сум бил во некој момент од мојот живот. Не затоа што мислам дека мојот живот е којзнае колку значаен за некој друг освен за мене самиот, туку затоа што сите тие луѓе и места ме направиле ова што сум, без оглед колку куси и површни биле тие средби. Прашината паѓа на мирни, мртви места. Јас никогаш пред тоа не си дозволив да ја гледам како се таложи: секогаш сакав да го направам оној мал напор за замав повеќе. Да запливам низ неа. Да ја разбуричкам. Најпрвин во мене. Потоа ќе биде полесно. Здивот ќе си го олеснам и ќе дишам подобро, си мислев.
Но, веќе бев тука, во неа. Ме поклопуваше секој ден, по малку. Незабележливо. Мимикрично.
уметноста е внатре
