Влетувавме како стадо, како глутница, како стампедо. Како да ја бркавме неподвижната бина. Било важно, рече некој, да бидеме во првиот ред. И да не сакав да послушам, масата ме носеше. Како ситна капка пот на врело тело кое влегува во морето.
Се наредивме пред бината, како питоми овци, верни идолопоклоници на култот на суб-културата, ние – рокери и шминкери и останати кланови, подготвени за претстава и спектакл. За да видиме некој човек кој револуцијата во музиката ја направил пред повеќето од нас воопшто да можеле да ја чујат таа музика. Зашто во тоа време сме слушале детски успиванки.
Но, не е сè така едноставно: прво требаше да ја чуеме предгрупата. Некои дебили од предградието на Темишвар… Немам јас ништо против Темишвар, или кој и да било друг град освен мојот роден град. Ама, дечките не ги биваше.