Автобусот застанува, вратите се отвораат и јас зачекорувам во врелото белградско претпладне. Снежана носи свилена кошула и бермуди, ми пружа рака, стисокот и е цврст а дланката мека и податлива и тоа ме воздигнува.
Во трамвајот кон Нов Белград седиме еден спроти друг и таа весело брбори. Сама е дома, имаме три дена само за нас, раскажува. Потоа го опишува Дубровник, Пелегрин, сите места што ги поминала тоа лето. Забележувам дека во некои моменти сме биле навистина блиску, само сто или двесте кило¬мет¬ри, но се чини како да сме морале да чекаме да дојде крајот на август за да се видиме. И, после сè, изгледа како да сме разделиле пред неколку минути. Тоа ми се допаѓа.
Додека јас се туширам, таа подготвува месо. Потполно смирен, се чувствувам како дома, ја бирам музиката, чепкам низ нејзините книги, низ белешките на масата, низ нејзиниот веш… Шетам низ нејзината соба и гледам во сите предмети наоколу. Таа е во кујната, слушам како потпевнува со музиката. Застанувам одеднаш, и се гледам себеси како стојам во некој стан во Белград додека некоја жена готви јадење за мене. Колку храброст ти треба, Исако¬вски, за да останеш во овој стан повеќе од неколку дена? И, колку трпение ќе ѝ треба нејзе? За да те прифати со сите твои налудничави маани. Ти понекогаш ги одбегнуваш прашањата, но тоа не е начинот на кој што живее искреноста. „Какво вино сакаш?“ ти довикнува таа од кујната, тоа се однесува на тебе, Исаковски, и ти довикнуваш „Црно“, како да не можеш да одиш до кујната, но сепак не можеш зашто стоиш и се обидуваш да разговараш со себе. Немој да ја обвинуваш што те прекинува во твоите параноични анализи, таа, сега, сепак само готви за себе и за тебе и не може постојано да биде во твојата глава. Затоа, отфрли ја таа злобна насмевка, зашто и самиот не знаеш што воопшто би можел да сториш со злобата во тебе. Тоа е дел од тебе, да, но нека остане таму каде што е, зашто вака ти е добро и беше мирен до пред некоја минута. Но, сега не си… „Црно“, прошепо¬туваш додека седнуваш крај прозорецот, и гледаш надвор во прозорците на соседните облакодери. Гра¬дот е обвиен во сонце, на секој прозорец гледаш спуш¬тени ролетни, и ти станува јасно колку луѓето се кри-јат во своите домови. Сега од сонцето, другпат од со¬седите, третпат од ноќта, некој пат од небото над нив. Нивната иноверност е одразена во бариерата што ја поставуваат меѓу себе и небото, а повеќето од нив имаат икони и кандила во своите бетонски живеа¬лиш¬та, како оправдување пред себе и пред сопствената ре¬лигија. Јас ја немав таа религија. Јас се обидував да создадам своја. Тешко ми одеше, секако. Ми се чинеше дека никој не верува во неа, освен мене. Понекогаш се чинеше дека и јас не верувам. Лесно потпаѓав под притисоците; доволно беше некој да ме напушти за да се збрлавам по љубов. И треба да му се смеам на тоа. Да го поправам. Да се обидам да истрајам. Да помнам, а да не живеам со минатото.
уметноста е внатре
