Ненапишана песна

Невидливото, љубов, е преполно смисла.
Преполно со мирис на полско цвеќе кое,
со тивката смрт своја, ги крепи нашите души,
уморни како телата наши, во ова врело
августовско попладне, додека испотени
и задишани, неподвижни лежиме на постелата
која, до пред малку, ја нишаа силни бранови.
Од љубов заслепени, љубов, предвидовме
многу. Превидовме уште повеќе. Дождовите, кои
ги заменуваат сончевите денови. Мирот на самракот.
Есента на младешката разузданост. Тагата на сатирот…
Здивот мој врел го грее твојот врат, како во време
на долгите мразни ноќи. Во удвоената
самотија, зборот мој, и неизговорен, го отвора
сребрениот медалјон кој на тенко синџирче виси
меѓу твоите разголени дојки, во кој ја криеш
својата мала тајна. Божилакот над градот
кој не се гледа од темните облаци чад.
Во кој бели се ноќите, од пожари, а црни
се деновите, од умирања.