Ненапишана песна

Кога не си со мене во Томај, деноноќно те вајам,
среде градината, од кристално ведриот крашки воздух. …
Според помнењето на очите, кои долго те гледале и рацете,
кои долго те милувале. По помнењето на срцето, кое го
слушало пулсирањето на твоето и пулсирало со него
усогласено. По помнењето на душата, во која останале
неизбришливи траги на секое наше заедничко
смеење и плачење, радост и жалост. … Кога не си
со мене во Томај, деноноќно те вајам, среде градината,
од кристално ведриот крашки воздух. Во природна
големина и невидлива секому освен на мене.