Охридска поема

Сум вечерал со бога на вишни небеси,
сум го видел векот на бурата и дождот.
Во моето стебло има стара крв и моќ
на слободен роб. Некој волшебен меч.
Кога го вадам од корица на месечина
врагот се крие. Луѓето се будат од сон.
Гледам ли злато-зрачни бранови по езерото,
имам дар да сетам промена на времето.
Мојот дух е во тоа зелено дрво на животот,
умира и оживува со него секоја пролет,
секој ден се венчава со божици на љубовта.
Наследство е во кругови во него затворено
ако му пресечеш жила – си убил татко
ако му откинеш лист – си убил дете.
Слушајте, на ветер, круната му е харфа,
на залез е крв што гори – пламен што свети.
Душите на мртвите го хранат тоа свето дрво
и вразите на мојот народ од него се плашат.