Охридска поема

Млад месец над езерото,
водата стивнала како замислена.
Седиме крај брегот како зачарани
со мојата самовила. Слушам крилја,
трепети по телото, шепоти со гласот:
– Мојата љубов долетува со ветер,
донесува мирис од цвет на маслинка;
мајка ми е сега далеку, таму некаде,
во бескрајот на светлите височини;
јас не тагувам веќе по неа како ќерка,
далечината не може да нè оддалечи,
кога копнеам да те љубам тебе.
Над езерото се менат светлините,
јас ѝ велам исто, со таинствен глас:
– Небото, мојот лик на бескрајот,
на љубовта ѝ го дарувам;
но кога ќе пораснеш до моето чело,
ќе видиш две ѕвезди во тажни очи;
тогај ќе ти се пројасни
длабоката загатка на моето постоење.