Препев од романски: Лидија Димковска
Сите се изнасмеаја и си отидоа
Како божем нашиот кус живот да беше ставен овде за смеа!
И едните со своите издолжени и забести муцки
И другите само со своите издолжени забести муцки
Се изнасмеаја Се изнаикаа и Си заминаа
А ние стоевме и прскавме крв на сите страни
А ние лежевме струполени врз самите себе
како божем легнати врз летечки килимчиња
Кутнати испружени мртви и исушени
како хартија за фаќање муви
Како трамбулина што повеќе не ја разбираш
Ја печалиш ја тресеш со тупаница ја кршиш
И ништо
И туку одеднаш ќе отскокне од неа онаа будалеста песна
За овчарчето и за јагнето
што тажно пее како фатило реума – тра-ла-ла-
Во никој случај деновиве не поминувајте кај него дома
Убаво пееше ама животот не си го промени ни за влакно
Плачеше се бореше скокаше
и навистина убаво пееше бре пејачу
Ама животот никако да ти стане нешто друго
Одвај се довлечка до тоалетот и изблу сè
Публиката аплаудираше и ти ја хранеше суетата
А сепак ништо од сето тоа
Убаво пееше а ние се чувствуваме надмено
Особено кога лудилото ти ја зграпчи главата
ти ја стегна меѓу рацете и почна да ти ги лиже усните
Такво нешто одамна не бевме виделе
А ти се исправи и најспокојно рече:
„Мајко мила, ми се згади животот“
Ние си се вративме дома
јадевме ждригавме и си се тешевме:
„Што, па дури ни тој не успеа да си го промени животот“.