Куќа од јазик

Книги – ангели, домашни божества – преполн со вас
ми беше сараевскиот стан. Преполни полици – олтар
пред кој, толку пати, стоев понизен.
Прашувајќи се по која ќе посегнам. Чија тајна ќе се обидам
да ја одгатнам. Во која ќе оставам траги од читањето.
Траги восхит и благодарност. Прашалници и извичници
од несоница и трептеж. Загадочни хиероглифи од разновидни
цртички, точки и секакви други ознаки со молив.
Нежни и груби лузни врз хартијата. На маргините и
меѓу редовите, со нечиток ракопис испишани изрази
на љубов и лутина. А знаев дека, колку и да читам,
непрочитано ќе остане несразмерно повеќе. Дека во
книгите ќе остане скриено азното по кое сиот
живот трагав. При тоа, ме тешеше само
сознанието дека од него поголемо азно е самата потрага.
Книги – ангели, домашни божества – преполна со вас беше
мојата маса, мојата исповедалница. Во која со вас се
осамував и со вас разговарав. Поискрено
отколку со кој и да е друг. Па и со најблиските, најдрагите.
Искрено, како самиот со себе. На вашето откриено срце
му го откривав своето. Пред вашата распослана душа ја постилав
својата. Ви ги признавав сите свои гревови. Сите желби.
Намери… Пред вас како од мајка роден. Гол.
Симнував маска по маска. Ја слекував кожата… Лежевте
насекаде по подот. Бевте натрупани на наткасната
крај моето зглавје. Ве осветлуваше светлината
на лампата и кога, со онаа која од вас, ноќта,
ќе ја изберев, ќе потонев в сон. Галејќи ја, како што,
во сонот, го милував телото на жената крај која ќе заспиев.
И ме будеа, сред ноќ, острите рабови на кориците.
Рабови од кошмарните сништа на посуровата стварност. Книги –
ангели, домашни божества – во моите раце и пред
моите очи ги ширевте своите крилја. Како да шушкаше
свила под прстите на трговците и купувачите, нетрпеливо
копнеејќи да го прегрне голото тело на жената, имитирајќи ги брановите
морски по кои пловеше чунот со кој ја донеле
од далечните земји. Како на моите испружени
дланки да слетуваа или од нив полетуваа гулаби.
Како да, крај вас, и на мене ми растеа крилја.
Крилја ангелски кои, од детството, ме чуваа
од многубројните човечки зла. Крилја од божества во кои
верував и во кое се колнев. Крилја со кои
и денес го надлетувам својот роден град. Град втонат во
мрак. Кој, книги – ангели, домашни божества –
како и вие, лежи буден во таа црна темница. Како што јас,
толку пати, во црна темница, лежев, во него, јас. Буден.
Вљубен. Или, како и тој, без вина казнет.