Доцна е сега мило.
Се одвоивме еден од друг,
како бебе што се лизнува од утроба.
Се преселивме на спротивните страни од вратата,
градејќи еден цел континент меѓу нас,
избегнувајќи патишта да се направат и патеки да се измислат.
Доцна е, знаеш.
Дури и птиците се заспани,
И ветрот е скриен во некое дрво,
И водата е застаната на бреговите за да се одмори.
Би се дрзнале ли да ги нарушиме
мирот и тишината на нашите
закопани сеќавања?
Не мило, доцна е.
Ние сме како пациент во кома
кој се надева на рамна линија