Паркчето засадено во спомен на момче
кое падна во војната почнува
да личи на него
какво што беше пред дваесет и осум години.
Од година в година сè повеќе си личат.
Неговите стари родители доаѓаат речиси секојдневно
да седнат на клупа
и да го гледаат.
И секоја ноќ споменот во градината
брмчи небаре моторче.
Преку ден не можеш да го чуеш.