Неупотребената слика најтешко ме напушта.
Една оса удира во ѕидот на рибарницата,
оса која не можам да ја сместам, па и’ велам:
сопрена, биди моја лична оса.
Од ударот ќе направиме панегирик,
од ѕидот раб на феноменален свет
пред кој зјае потрошеното назад
додека тој самиот неминливост е банална
како раната за која читавме
од убодот на некои други, во осаменоста
во која сме ги запоставиле.
Не оставај ме сега, затоа, сега
зашто само заедно ќе ни ја простат
оваа болест која не се пренесува.
уметноста е внатре
