СЕМЕ
се сеќавам како по смртта на својата ќерка и својот сопруг
ги полнеше со земја лимените лончиња, загорените шерпи
разнишаните фиоки, немливите куфери, мароканските чајници
кутиите од алат, сандаците од играчките
да можеше, ќе направеше да изрти и креветот на кој умреа
но ти остана – тебе
полнеше со земја: влажна, плодна, ровка
сè што ќе најдеше
садеше:
чуваркуќа, босилек, власец, пркос, чубрика, мелиса, нане, диво оригано
сè што можеше да никне, а раснеше како среде радиоактивна зона
ми зборуваше мудрости на земјата
тивко и побожно како да читаш од значајни стари записи
секоја започнуваше со зборовите:
еднаш еден човек од Херцеговина ми кажа
земјата напролет се полева навечер
а налето наутро оти преку ден премногу се загрева
на лутите пиперчиња главата треба да им е на сонце а нозете во вода
власец се сее во кутичиња, босилекот не се посипува со земја
како и кога се сади – ме научи
но не ми објасни дека садеше и садеше
зашто не можеше да го поднесеш она што остана во куќата:
празно и безживотно
те навредуваше, те прогонуваше и болеше
секое ситно семе незасеано