кога помислувам на Портите на Отранто
инстинктивно ги завратувам ногавиците.
ме плаши толкаво количество вода
која за миг може да продре
во нашите кревети и соби
и да го направи секој распоред излишен,
туѓ или застарен.
господинот дебел готвач
кој воздивнува на крмата од долго
очекуваниот крстосувач и ги истресува
отпадоците во белата бразда
склучил пакт со пциштата.
во џебот го чува пепелот од нашата приказна;
сите оние догорчиња разменети со грижа
и бакнежи. и постојано се смешка
божем е во дослух
со подводните мини.
уметноста е внатре
