Некоја мала птица
пропеа,
проговори два-три збора
и се покака на терасата осветлена со сонце.
Птица толку мала
дури и кутија кибрит
би ѝ го прераснала распонот на крилата.
Нејзините очи, едвај половина од фосфорно зрнце.
Од ситната брбушка
израсна детелина
со четири листа:
Нашата среќа зборува со неразбирливи јазици
и со јазикот на доброто варење,
ги надминува своите причини
и не бира место каде ќе се здене.
Треба да се молчи, вистина е:
тоа сонце над нас,
колку повеќе го спомнуваме
толку повеќе расте
во златни бесилки.