Татко

„Но јас тогаш … имав само осумнаесет“, реков јас, премислувајќи се. „Никој не знае што сака на таа возраст, ниту каде оди“, додадов.
„Ама изгледа дека некој знае на дваесет и две! На дваесет и две некој мисли дека знае сè“.
„Па, не е баш толку едноставно“, реков јас, изненаден од тоа колку заоѓам.
„Ох, да, не е едноставно. Тоа сигурно не?!“
Го турна чајникот на страна и пак го отвори шпоретот божем гледа дали огнот уште гори. Гореше.
„Излегував со неа, зашто не знаев – не знаев што да правам, зашто сите други момци имаа девојки…“
„Ох, ти беше…“
„Пред сè, ја поканив зашто морав некого да однесам на матурската вечер. Сите одеа со некоја девојка. Не можев да одам сам. А ќе беше чудно да ја земам Мајрин, или Ејлин. Тие и онака немаше да дојдат. Не можев да останам дома зашто од класот ќе бев единствениот отсутен. Што друго можев да направам?“ реков, вџашен колку многу успеав да кажам.
„Како јас да знам што требало да направиш? Не можеше ли да бидеш како сите други … така, така, или да останеш дома?“ Имаше нешто во начинот на кој рече „дома“.
„Не можев“, реков јас, „не засекогаш… Не дека не се обидов…“ Помислив дека е најдобро да не продолжувам, исплашен дека нема да ме разбере.
„Значи, тоа те тера толку често во Даблин“, рече тој, задоволен што барем тоа самиот го сфатил.
„Да. Мислам, да.“ Што друго би можел да кажам, помислив.
„А сите ние бевме убедени дека таму горе имаш жена. Луѓето ме прашуваа дали веќе сме ја запознале… или кога ќе одиме да ја видиме. Тета Нора баш пред некој ден праша кога ќе биде следната венчавка… мисли дека една година по смртта на мајка ти би било в ред.“
„Нека не се грижи тета Нора за мене. И таа самата не е мажена“, реков, во истиот миг згрозувајќи се од она што го кажав.
„Нагоре кон Даблин! Ех.“ Си рече себеси. „Даблин е опак и опасен“, додаде на начин со кој не бараше одговор.
Се сврте, со грбот кон шпоретот. Се качи врз кујнската маса. Го затресе ладилникот за млеко со двете раце за од него да наточи во бокалот додека овој речиси не претече. Ми беше драго што никогаш не беше истурил млеко врз масата, подготвен да исчистам ако тоа се случи. Се почувствував затечен и засрамен додека седев и го гледав како го прави тоа – обично тоа беше моја работа. Млекото кое не го собираше во бокалот го претури во тенџерето од кое пиеја телињата и го стави на страна крај шпоретот за да го загрее додека не ги измолзе кравите; потоа ќе се погрижи за телињата. Ја крена емајлираната канта за млеко која секогаш, откако ќе беше измиена после утринското молзење, беше поставена крај масата. Потоа убаво ја исплакна со жешката вода од чајникот – водата која глупо провре и го распеа чајникот пред време. Го спушти чајникот, со спуштен капак, на крајот од шпоретот за пак да не зоврие од топлината. Ја замеша врелата вода на дното на кантата и потоа ја испразни во едно од тенџерињата за телињата. Малку се пружи за да ја дофати крпата на полицата над шпоретот. Ја избриша кофата. Небрежно ја врати крпата, гледајќи дали ќе падне врз шпоретот. Не падна.
Одеднаш, се исправи како да го пронижала некоја мисла. Се сврте кон мене. Ме погледна за миг во кој очите ни се сретнаа и потоа се разминаа. Погледот кој ми го упати беше различен од првиот – оној мек ненадеен поглед што ми го упати кога му кажав. Ги забележав брчките на неговото чело, некои извиени, некои рамни, кусата седа коса спуштена надолу кон челото, веѓите: очите. Какви очи! Токму тие очи ме оттргнаа од неодредената мечта која тогаш ми минуваше низ главата. Тие очи баш ме уловија. Тие очи кои можеа да искажат толку многу без тој воопшто да мора да ја отвори устата. Сфатив дека единствениот начин да го гледаш човека е право в очи, дури и кога тоа е вообичаен миговен поглед, скришно… Погледнав на страна, повеќе не можев да поднесам, благодарен дека тој го презеде зборувањето. Ја имаше стегнато кофата под мишка, онака како што правеше пред да оди на молзење.
„А што е со твоето здравје?“, успеа да каже, нервозно. „Дали ти е здравјето в ред?“
„Ох, добро сум, нема проблем“, одговорив најбрзо што можев, повеќе од задоволен што можам да дадам толку јасен одговор. Почнав да тупкам со прстите. Потоа ми светна што ме прашува.
„Господ да нè чува од тоа“, ми рече преку рамото, одејќи кон вратата. Можеше да се види дека му олеснило.
„Не треба да се грижиш“, реков јас, во обид да му ја засилам вербата, кога веќе стигнавме до таму. „Внимателен сум. Многу внимателен. Секогаш.“
„Можеш ли да бидеш сто отсто внимателен?“ додаде тој љубопитно, гласот му беше понормален. „Мислам, ако половина од она што го кажуваат во весниците и на телевизија е точно.“
Го оставив да излезе, сфаќајќи дека веројатно знае повеќе отколку што бев мислел. Нели телевизорот е секогаш свртен кон него, со секакви разговори на програмите додека тој седи во големиот стол со затворени очи, божем дремејќи крај огнот, а веројатно сè слушал.
Го откачи капутот од зад вратата, го стави врз столот.
„А мораше ли сето ова да ми го кажеш на мои години?“
„Да и не“, реков пред да сфатам, но продолжив: „Добро, не велам дека морав, но се плашев да не слушнеш од некој друг, се плашев дека некој ќе рече нешто за мене додека сум со тебе.“ Помислив дека напредувам. „Помислив дека секако треба да знаеш, помислив дека си спремен.“
„Спремен! Сега сум ептен спремен… И дали сега ми кажуваш дека луѓето овде знаат?“ рече, згаден.
„Да, така се случува. Ништо не можеш да сокриеш… особено во олку оддалечено место.“