ТРЕПКИТЕ крцкаат, погледот плови
под тенок мраз: дневната светлина нѐ наседнала.
Стануваме и никој не знае кое лице
со него се буди. Прозорецот е голема градина,
што во воздухот отвора тишина, а сонот
со последен одблесок, топол, обоен во јаболка.
Утрото се врти со Земјата а еден кос потскокнува
низ твојата прва реченица: на тој начин расте довербата
во повторувањето што те заборава. Светлината
значи будни сме. Стануваме: времето е
недостижно меѓу два здива. И ова опипување по
твојата дланка, кога речениците ќе заталкаат.