СОПСТВЕНИОТ ЗДИВ стои околу нас
на вратата кон градината. Влегуваме во дождот,
му ја откопчуваме кошулата, воздухот отаде лежи
како гола кожа врз гранки. Влажно е и
мокро, пејзажот го нанижува твојот глас.
Kапки се засводуваат со небо и со море.
Во секој збор Земјата се врти, а ти не знаеш,
како те погледнува, под тупотот, од под трагите
на твоите стапала, исполнета со конјунктиви
и песок. Центарот светка, таблицата за множење
оди пред нас. Повторувам: маж
и жена и кос се едно.