СЕ СРЕТНУВАМЕ во јаболкото, си раскажуваме
во неговата куќа, каде малите косови созреваат
и очекуваат дрво кое со Земјата заедно
се врти, која ја произнесуваме и пиеме,
бидејќи сме жедни: цело море,
што молчи во нас, како овошното месо
што молчи во јаболката, како молкот во тишината
што молчи и се распрашува и со кажување „да“
во себе ја носи својата белина како невеста. Ние сме
тие што пазарат во центарот. После појадокот
прозорецот е регал. Ние стануваме. Ние
раскреваме. Ние сме тие. Не сме.