Во животот искусуваме
и радост и болка
и има два вида настани
што нив ги содржат
во најголема мера,
средбите и разделбите
И како тој си одминува,
животот,
на првите
сè повеќе им сè радуваме
а вторите
сè повеќе нè болат
Средбите се почетоци
разделбите завршетоци
а смртта е најголемата
и најболната разделба
од сите можни разделби
Но таа не е крај
смртта,
туку е и премин
од еден во друг
начин на постоење
Зашто мртвиот го нема
во тело повеќе
но присуството негово
неговата душа
уште ја чувствуваме
Па зошто тогаш
сепак,
нешто нè тера
да плачеме и жалиме
ако смртта ја нема?
Не тагуваме ние
всушност по мртвиот
и не го оплакуваме
неговиот крај
неговата смрт
Туку плачеме
за себе, самите
зашто тој повеќе не е со нас
и бескрајно ни недостига