за C.
Соба по соба
ловам низ куќата
– Роберт Браунинг
Во магла, куќата
се лула
кон една синкаста далечина,
каде што честаци
маглата ја валкаат и бисерат.
Дури и предниот план е стивнат –
капина, трева, врба: сплескани
небаре бојата
веќе нема полнеж,
небаре е звук,
колата на соседите се пали
во две димензии
на та-та,
камионот на патот одеднаш е преблиску;
растојанието не може да ги одржи овие нешта
во тензија.
Маглата те штити –
таа е некакво чување
што ги сведува големите прашања
на присуство,
терајќи те да посакаш да ја отвориш стаклената врата
и да излезеш
во нејзиното високо
осветлување.
Воденикавост
ти ја крева косата.
*
Непознатото секогаш пристига,
постојаниот спасувачки тек околу тебе
и потаму:
влажниот цут на маглата,
страниците на книгите –
нивните интимни, безусловни гласови
целите простување кога
како сенки
под високи зелени ѕидови
отпавкаа од полиците
право во твоите раце.
Нивните листови беа меки, студени;
нешто се отвораше
додека летаа отворени –
Училницата со правлива табла веќе
беше обезмастилена –
дамки на сонцето –
Светлина се лизгаше преку масите,
бојата ја претвораше водата во теглата со џем во млечна,
маслинесто-сива;
кога ќе трепнеше, гледаше како црвена и златна
ти ги лакираат клепките.
Можеше речиси да го допреш
тоа што беше пространо и јасно
како небото отаде прозорците
каде што ситни птици
правеа јамки во некој атлантски ветер.
*
Копнеееш по тоа што е пространо и јасно –
тоа откриено огледало;
копнеж
што води долж перспективите на копнеењето
како што манастирските подови на Плаошник во Охрид
се отвораат во византиски бои
на фазан и паун
додека подолу, крај попладневниот брег,
трските се мелат една со друга до пожолтување,
водата е прекриена со светки
исфрлани без престан –
јазли и пукнатини –
кон центарот на езерото.
Процепот на твоето патничко око се отвора
и затвора
пред шокот од ова.
*
Во жешките попладниња
правта го посетува фоајето на Националниот музеј
каде што странецот – несмасен,
нем – плаќа двојно.
Зад касата
изложбените витрини се претвораат во огледала,
светлината с’ска долж нив;
овде, овде шепоти,
размачкана од ехо.
Притискаш прст врз стаклото што брмчи –
подлабока нота се крева над брмчењето
како негова сенка,
небаре твоето присуство тука го притиска копчето
што ги осветлува живите сцени:
регистрирајќи те, реагираат, се шират.
Сама во галеријата, поцрвенуваш
со препознавање што се чини
неавтентично –
премногу свесно за себе;
но ти сакаш да се лизнеш надвор од себеси
во црнила, синила, црвенила,
тежината и пливањето на една геометрија
позната колку и твојот одраз.
*
Од каде да почнам?
Во Winterreise лошото време прави покров,
маглата го преврзува светот
со завои студени ко милостина.
Поаѓајќи
во невидливото, отаде музиката,
се напрегаш кон нешто
наѕрено –
но мрежницата е
целата магла и сјај,
светлина скриена со водена завеса.
Како да го уловиш тоа што го бараш
во лукавата леќа
на умот?
Мижуркајќи
на излезот пред уличниот отсјај,
си спомнуваш на јасеновите гранчиња
поткренати за миг наспроти маглата;
како зимската светлина се лизга
од соба до соба
во куќата меѓу често поплавуваните ливади –
и како нешто одеше пред тебе, секогаш;
полувидено,
светкаво,
небаре крунисано со капки вода.