Беше се нурнал во мојата нива
како во мајкина пазува
каменот што избегал
од синџирот на ѕвездите.
Опасните преживелици
на долгото скитање
го измазниле до крајна мера,
го свеле на неговото јадро.
Од големата усвитеност
му останала уште црвената боја.
сега мирно го слуша
своето кружно движење внатре:
Никогаш толку загрозен не бил
колку што е во моиве раце;
што не му можела вселената
му можам јас.
Би можел со чекан да го столчам,
во прав да го претворам;
со леб да го макам
ко лек за вртоглавица.
Би можел
ама не сакам
поради онаа голема сличност
однадвор што нè поврзува.
Таа се сведува на едно:
каква случајна правдина
и каква луда среќа
да се биде на Земјава!