Земјаци

Дури сега е лута, си мислам. Дури сега може да ми врзе вистинска шлаканица. Кој ѓавол ме наведе овде. Што да правам? Погледнувам во неа. Лута е.
– Ти си шушумига, вели таа. И ништо повеќе.
– Се плашам, велам јас. Тукушто добив работа, не сакам да си ја загубам.
И навистина се плашам. Пак и навистина, зошто да си ги загубам своите четириесет долари месечно. Тоа ми е најдобрата плата откако сум дојден овде. И сега да ја изгубам тукутака, нема.
Гледам во неа и повторувам гласно:
– Не сакам.
– Нема од што да се плашиш, вели таа. Линискиот полицаец е наш човек.
Не верувам, си мислам јас.
– Си ја знам јас својата работа, вели таа.
– Добро, за што се работи?
– Сакам да го направам љубоморен, вели таа. Тоа ти е најдобриот лек.
-И?
– Што – и? – вели таа.
И ме гледа. И почнува да се смее.
– И… ќе се зафатиме со садење тикви, а?
– Прашам, велам јас.
– Одговарам, вели таа. И веднаш додава:
– Ти, бе, сосем оглупе во оваа Канада. Чесен збор. Не е вистина, си мислам. И велам:
– Не би рекол.
– Што?
– Па, ете, тоа.
– Ајде, ти се молам. Не те знам јас тебе. Се сеќаваш ли, жити леб, кога ти ја трешти онаа шлаканица капетанот Грујо, пред целиот строј? Чесен збор. Ми беше жал за тебе. Ти стоеше пред него и само трепкаше уплашено со очите. Те немаше. Ми беше жал за тебе. Не за друго, туку што си глуп.
Да, затоа сега капетанот Грујо ја мириса тревата одоздола, си мислам јас. А јас сум, еве, на.
Нејзе не ѝ зборувам ништо. Ја знам јас, ќе го издрдори некаде и после… Затоа и си молчам. А глуп не сум.
– Ја знаеш ли која е твојата мана, вели таа?
– Не.
– Тоа што сакаш да бидеш чесен. Не разбирам.
– Не разбираш, не?
– Не.
– Ете, гледаш.
– Не гледам, велам јас.
– Не е важно. Тоа е она селското во тебе. Само уште вие, селаните, верувате дека на светов постои нешто што се вика чесност. Зар не е смешно? Тоа ви ја јаде и ќе ви ја изеде главата. Тоа не чини и во тебе.
– Не сум селанец, велам јас.
И навистина не сум. Моите се дојдени в град пред рамно педесет години.
– Си, во преносна смисла, вели таа.
– Ни во преносна смисла, се бранам јас.
– Си. И престани да мислиш. Ќе те замори. Впрочем, и не е важно. Еве го ракот, се враќа. Внимавај. И навистина црвенокосиот влегува.
– Како ти оди со жените, праша таа? И се потсмевнува.
– Како кога, одговарам.
– Што ти прави онаа… онаа, де, девет педи… што ѓавол беше, Украинка или што?
– Не живеам веќе кај неа.
– Те истера? Толку бргу?
Не одговарам.
Не е важно, си мислам.

Впрочем, таа итака не ме слуша. Па сепак, инсистира:
– Каде си сега? Мислам, каде живееш?
– Каде ќе најдам.
Не сум будала да ѝ кажам, си мислам, па да ми се довлечка некоја ноќ пијана, како онојпат.
– Лажеш, вели таа. Се плашиш да не ти дојдам некогаш.
– Чесен збор…
– Дојди кај мене, ме прекинува таа. Ќе ја плаќаме по половина рентата. Во која смена работиш?
– Во втората.
– Штета што не си во третата. Ќе ми беше позгодно.
Баш и да не дојдам, мислам.
– Сега гушни ме, вели таа.
– Само, ти се молам без шлаканици. Посигам.
– Што мислиш, колку пари носи ракон во себе, ми шепоти таа.
– Зависи.
– Многу или малку?
– Зависи, велам јас.
– Од што зависи? По ѓаволите и ти и тоа твое зависи. Нарачај уште два клаба.
– Доста е, велам.
– Не е доста.
Порачувам. И се лутам на себе.
Ќе ги потрошам на неа сите пари. Треба да станам и да си отидам, мислам. Да, треба просто да станам и да си отидам. Што ми може? Ништо.
Келнерот ја остава порачката на масата.
Пет долари и шеесет центи, смалени за петнаесет центи бакшиш чинат пет долари и четириесет и пет центи. Ако не станам сега, ќе немам утре што да јадам. А до идниот пеј има уште цели три дена.
Црвенокосиот како да намигнува.
Или само тоа ми се чини?
Колку испив, се обидувам да пресметам. Три клаба, две пива. Почнува да ме фаќа. Треба да станам и готово.
– Гледа, вели таа.
– Гледа, повторувам јас.
И мислам:
Не е фер токму сега да ја оставам. Сега кога почна да ѝ врви. Најпосле, земјаци сме. Нека заработи и таа, кутрата, некој долар.
Таа вели:
– Ако биде се добро, десет проценти за тебе.
– Јас…
Си го голтам сам зборот и почнувам да сметам: до десет долари уште сум на загуба. Би било добро кога ракот би имал кај себе барем стотина долари. Двесте, уште подобро.
Глупости, мислам. Никој во оваа пустина од земја не носи двесте долари во џебот. Дури ни кога се прима пеј.
– Малку е, велам.
– Толку, вели таа. Повеќе нема.
Сега порачувам јас, од себе, два клаба.
– Ќе се опиеш, вели таа.
– Не.
– Ќе се опиеш, те знам јас. Ти не носиш многу пијачка.
– Не, шепотам јас и се прививам кон неа. Па да видиш, си велам себеси, не е лоша? А беше… ех, што беше кога ги поминавме Караванките. А и во Беч што беше. Тиемити гради… Сега ги крева вештачки. Па нозете… ех.
– Не толку, вели таа. Премногу се приближуваш. Може да се налути. Врати се на поранешната далечина.
– Не е важно, велам јас.
– Важно е, вели таа.
Штета, си мислам. Можеше некому да му стане и добра жена. Жена да излезеш во недела со неа, да отидеш в црква, да се прошеташ по Мејнстрит и срцето да ти е полно.
– Одам, божем в клозет, вели таа и ми се извлекува од рацете.
Штета, си мислам јас и ја гледам како се оддалечува. Штета.
И мислам на својата жена.
Глупости.
Пијам.
Порачувам веднаш уште еден, за мене.
Не е важно, мислам. Нема веќе да сметам. Нека биде што ќе биде.
– И уште едно пиво. Стаут, му дофрлам на келнерот.
– Иде, вели тој. И брза.
– Разбојник.
Почнувам да го набљудувам црвенокосиот. Светецот нејзин, каде ли го измисли – рак, мислам. Вистински рак. Се смеам. Си велам самиот себеси гласно:
– Плукам на сето тоа. А тој е сигур некаква шкотска будала. Види му го лицето. Како диња фрлена во земја црвеница. Што ли работи, мамицата мила негова, со тие негови седумстотини долари месечно? На што ги фрла? Сигур вака, на курви. Или ги испива, ракот? Живее човекот. Тоа.
Го мешам клабот со пивото.
Што би правел јас кога би почнал да заработувам седумстотини долари месечно?
Би купил куќа.
Што ќе ми е, по ѓаволите, куќа?
Јас тие седумстотини долари итака би ги заработувал од рента.