Земјаци

Што тогаш?
Би се развел од жената.
Не.
Море, би.
Ќе ја повикам овде.
Нејзе овде нема да ѝ биде добро.
Не, нема да се разведам.
Би ја оставил таму, каде што е. И би ѝ праќал секој месец по сто долари.
Зошто ѝ се нејзе сто долари? На што ќе ги поарчи? Нема таа, навистина, на што да ги поарчи таму, во Стариот крај.
Ќе ѝ испраќам по педесет. Море, и педесет се многу. Дај да пресметам. Пијам и сметам.
– Многу е, велам гласно. Келнерот се врти.
– Ништо, побратиме, му велам. Ништо. И си мислам:
Разбојник, ги истегнал ушите дури довде. Еве ја, се враќа.
– Како беше, праша? И седнува.
– Па, така…
Би можел човек и да размисли за нејзиниот предлог, си мислам. И навистина би ни излегло поефтино, на двајцата. А што ми е мене грижа што работи и како живее таа. Тоа си е нејзин живот. Згора на тоа не би морал да плаќам и за… Таа ме прекинува.
– Сега, оди ти в клозет.
– Зошто? – прашам.
– Не е важно, вели. Ти само отиди.
Поминувам покрај ракот.
Пази само каков му е носот, се чудам и влегувам во клозетот.
Колку ќе да е рентата од нејзината соба? Сигур не повеќе од седум до осум долари, неделно.
Чудно, кој би рекол дека олку многу ми се мочало? Би можел човек навистина да се прибере со неа. Сега, вистина, малку е на своја глава, но која не е. Впрочем, што ми е мене грижа. Таа си е – таа, јас сум си – јас.
Во клозетот влегува некаков старец.
Што ти е староста, мислам. Дури не си се свртел направила од човека грдоба. Кој знае што бик бил мануков кога бил млад. А сега, види го, не умее ни да се измоча како што треба.
Излегувам. Црвенокосиот седи крај неа. На местото каде што седев јас.
Кога порано, се чудам. И сега? Што ќе стане со мене? Таа ништо не рече.
Ќе отидам.
Парите ми останаа таму.
Одам.
Полека.
Божем така треба да биде.
– О, велам. Нов пријател. Мило ми е. Моето име е… И веднаш се укасувам за јазик.
Што ми стана, по ѓаволите, мислам, да си го кажувам вистинското име?
Што стана, стана, си велам. И се обидувам да седнам. Таа го повикува келнерот.
– Келнер.
– Уште три Кенедиен клаба, велам јас кога ќе застане келнерот над мене.
– Овој овде додева, вели таа. И покажува на мене.
– И ви се молам да го исчистите одовде. Не може човек да испие колку една чаша клаб со пријател а некој да не му додева.
– Ама, чекај, велам јас.
– Не те чешаат петиците, ми се обрнува црвенокосиот.
– Тоа ти мене, му велам јас.
– Не го разбирам, ѝ вели тој. Повторувам:
– Тоа ти мене ме прашаш дали ме чешаат петиците?
Тој вели:
– Тебе.
Онака просто. Отворено.
– Мене, препрашувам јас.
– Тебе, вели тој.
И додека е време додава:
– Ако разбираш што сакам да ти кажам? И намигнува нејзе. Ја прашам:
– Значи, тоа е она, а?
– Види го ти него, силеџија, вели таа. Уште и намигнува. Мајк, му вели таа на ракот, ако не ме заштитиш од овој пијаница веднаш станувам.
– Полека, полека, велам јас. Недоразбирање.
– Уште ли ќе го трпам, вика таа. Ракот станува.
Се обидува да ме фати за јака. Е нема, братче, си мислам јас. Мене уште никој не ме фатил за јака, нема ни ти. И ја кревам тупаницата. Сакам да го погодам во дињата. Што станува?
– Што станува, прашам веќе гласно? И гледам околу себе. На улица сум. Лежам.
Околу мене неколку минувачи. Од дното на улицата брза накај мене линискиот полицаец.
– Што пијат кога не можат да носат, вели еден од минувачите.
Тоа е старецот од мочалникот. Уште ќе зборува, мислам.
– Треба да им се забрани пијачката, вели тој до него. Завиткан целиот во шал. Треба да им се забрани пијачката додека не ги покажат парите.
– Јас си го платив сето што го испив, му велам. И нејзиното го платив.
– Пијан е, вели тој со шалот.
– Трештен пијан, додава старецот.
– Ние се познаваме од клозетот, му велам јас. Старецот се врти и си оди. Со крената глава.
– Станувај, вели полицаецот.
– Се разбира, велам јас и станувам.
– Растурај се, им вели тој на насобраните. Тие полека се растураат.
– Што е? – ме праша. Те исфрлија? И не чека одговор, заповеда:
– Чекај овде, додека не се вратам.
И влегува во барот.
Добар некој човек, мислам јас. Сака да ја знае вистината. Се разбира. Бездруго, зошто го плаќа државата?
Но, уште не домислил се сеќавам за нејзините зборови:
– Си ја знам јас работата.
И навистина, си ја знае работата. Мамицата мила нејзина, каде ме најде токму мене при толку канадски будалетинки? Баш мене.
Полицаецот се враќа.
– Мачкај ја, ми вели. И да не сум те видел да ми се војваш повеќе низ мојов реон. Не ти гине затворот.
– Чекајте, му велам. Чекајте да ви објаснам. Јас воопшто не сум виновен.
– Знам, вели тој. Токму затоа.
Кој знае што надробиле внатре за мене, мислам.
И решавам да молчам.
– Јас и таа сме земјаци, велам така. Колку да речам нешто.
– Ама, немој, вели тој.
Се подбива со мене, мислам.
Му се може.
Од барот излегуваат таа и ракот.
Под рака.
– Прашај ја неа, му велам на полицаецот.
И тој праша.
Онака, потсмевајќи се:
– Овој овде вели дека ви е земјак? Од каде на каде тој е на вие со неа, мислам? Сето тоа е иста банда и ништо повеќе.
Таа се врти. Гледа во мене и онака преку раменици дофрла.
– Земјак? Е, мој шефе, на убавата жена сите ѝ се земјаци.
И си заминува со ракот.
– Да те нема, ми вели полицаецот. И, се разбира, си одам. Што значи сево ова, се прашам? И сам себеси си одговарам:
– Нека оди се по ѓаволите. Немам пари. И гласно заклучувам:
– Мене ли, мамицата твоја мила.
Знам:
Кога ќе се истрезнам, сè ќе биде поинаку.
И тргам дома.
Ќе ѝ пишам на жената, мислам. Ќе ѝ напишам долго писмо.
Море нека оди се по ѓаволите и жената и сè. Одам кај Украинката. Сепак кај неа е најдобро. И не ќе треба да се грижам за храна, барем до идниот пеј.
И го поздравувам најучтиво другиот полицаец.
Не е истиот, ама сеедно.
Баш сеедно.
Сосем сеедно.