Жено,
ти, со идеална распределба на сало.
Ти, со широка карлица и
цврсти гради,
набрекнати,
со жили и млечни жлезди на готовс;
солзи од идниот бебешки плач
и мекост ко бебешка коса.
Жено во вечен цут,
престори ја мојата сперма во крв и месо.
Вдахни ми нов живот,
разбуди ми ги фиданките,
извиши ги ластарите и
поткастри ги онолку колку што треба.
За да не треснат од сопствената големина
или мали, јалово да згнијат во
ништожноста од смогот на неподвижното време.
Нахрани ме со твојата страст.
Затоа што не знам поинаку,
не знам за љубов.
Народи ме.
Прероди нè.
Затоа што тоа е последното нешто од мене за светов,
а ти мирисаш на мајка.
Смртта на сијамскиот близнак
АвторЗоран Бејковски