Мојата девојка има тело од лозови гранки
а од половина надолу пајакови нозе.
Има глава од афион и два засека наместо очи.
Од засеците капат црнила,
јас, нејзиното сонце, ги претворам во катран.
Десната рака ѝ е само од коски,
левата пак, со отворени жили, иглени прсти
– гудало и виолина.
Ги стружи една со друга, испушта звуци
и со нозете свилено ме обвиткува.
Сплети ме и скриј ме в коси,
крени ги паднатите ливчиња,
поцрвени повторно и биди срамежлива булка.
Или посини, побели и биди скришно опојна.
Невесто со црн фустан те ставам в уста
и ти ги цицам црнилата расчадени,
разгорените причинувачи на шаренила.
Ако не те запознаев зелена
ќе имав семе за илјадници како тебе,
Маакови цветчиња
– кој не ве пресекол не ви ја знае вистинската блажина,
не ја знае вистинската болка.