(Погреб на Тибет)
Свештениците и роднините
го изнесуваат покојникот
сè понагоре, угоре, пругоре:
кај што сонцето и мразот
спијат во иста постела
и пак не се досегаат.
По нив одат мршарите
со лесни и одмерени чекори,
како на закажана свеченост;
танко штракаат со клуновите,
тажно таламбасат со крилјата
и го чекаат својот ред.
Потоа го земаат мртовецот
и стрвно го јадат – го закопуваат
и гробот му го носат на небото
кај што сè е широко и чисто.
Чисто е веќе и на земјата:
ветрот им ги брише солзите
на свештениците и роднините
кои седат настрана и гледаат
со каква вештина големите мајстори
ја довршуваат нивната работа.