Ми ги зголемува зениците
Ми влегува в душа плавно и сочно
А јас, не знам зошто, изустувам:
Судбина.
Мајко моја,
Ти што ги ткаеше своите дамари
Во шарени мигови од тага и живот
Не ја заборави мојата стемнета става
Ни моето колнато јагне.
Кога легнувам врз преѓата
Чувствувам како два небесни зрака
Ме креваат во пределот
На вечното и
Бесконечното.
Нерези, 1984