Жената е осовршена.
Мртвото ѝ
тело задоволна насмевка носи,
привид на грчка нужност
во фалтите од тогата се вее,
босите ѝ
нозе небаре велат:
дотука стасавме, свршено е.
Секое мртво дете – клопче, змија бела,
по една на секое
грне со млеко, сега празно.
Си ги здиплила таа
нив в тело ко латици
од ружа кога дворот
се вкочанува и крв-опој шика
од слатки, длабоки грла на ноќен цвет.
Месечината нема зошто да жали,
зјапа од под својот коскен превез.
За неа не е ова ништо ново.
Црнилата ѝ бујат и се тегнат.