Повторно крај неа. Безнадежно крај неа.
Не може таа тоа да го знае. Нити го знаела. Нити ќе го знае.
А којзнае колку пати сум умрел. Но, телото живее упорно; заради сништата. Таму е сè во ред. Таму сум Жив. Таа е Жива.
И повторно ќе се разбудам, а таа е Мртва, и јас умирам а останувам жив, за повторно да се обидам, а залудно, и бегам потоа во Сонот, таму е сè во ред, и се будам, и умирам, но жив сум сè уште, и…
– Што треба да направам? Помогни ми… Ти би требало да знаеш… – зборувам, и секоја реченица е ново, а веќе изветвено дежа ву: зборовите ги знам уште пред да дојдат до мојата свест. Не знам од која страна на увото одговорите доаѓаат побргу – однадвор или однатре. Веќе е сеедно. Бесмислено. Бесмисла ми е името, веќе одамна…
– Знаеш, нема да се откажам. – кој рекол дека смислата е нужна? Би му се насмеал в лице, да го познавав. За хомо сапиенс, можеби. Штета што таков не постои. А и него би му се насмеал в лице; ако постои.
Оти Јас барем ги научив моите солзи да течат навнатре.
* * *
Се сеќавам… Да…
Сигурно. Многу добро се сеќавам: ѝ реков дека нашата гордост не трае подолго од нас… А мислев да ѝ речам дека Зборот лекува. Ако не повеќе, барем додека го слушаш…
А јас – само сакав да ја стоплам. Да е Жива:
Мојата сламка со која си ја вадам душата.
Скопје, јуни 1994