– Добро, сега ми е полесно – рече конечно, трудејќи се насмевката да не му се слизне од лицето. – Па, завршивме ли со протоколот? Каде рече дека е селото?
Му се обрати на Тонино со „ти“, за онаа трошка авторитет во миг да не се претвори во нешто поголемо.
– Тука, над… Како да кажам, хм, зад ова ритче…
– Одлично, ајде да стигнеме таму пред ноќта.
– Иштете пуле? – го праша истата секунда еден од групата, довлекувајќи магаре со левата и покажувајќи на него со десната. Од таа пантомима Синиша ја сфати смислата на прашањето.
– Фала, можам и пеш. Белки не е далеку…
Никој не му возврати ни збор.
Патот водеше крај морето, накусо поплочен со камен, а потоа земјен и широк таман колку по него да минуваат двајца луѓе рамо до рамо. Синиша, пред кого одеше само магарето натоварено со неговиот багаж, после првото обѕирање помисли дека овој одбор за дочек, чекорејќи зад него во два реда, личи на одделение на задолжителен дел од матурското патување. Само, кој е класниот? Тој или магарето? Или, тој-магарето? Или селанецот кој оди крај магарето и држи чадор над самарот и неговите торби?
– Обрни внимание на џбуњето и ниските растенија од десно – го сепна Тониновиот шепот. Сигурно ќе забележиш дека се логично разместени и грижливо негувани. Тие, имено, на непоканетите им го попречуваат погледот на оваа патека.
Два-три чекори потоа, Синиша за првпат сосем застана и темелно се осврна. Навистина, ниските грмушки крај патчето, прошарени тук-таму со по некое закржлавено стебло, сигурно ја кријат оваа патека од секој поглед од морето. Но, она што уште повеќе го заинтригира беше самиот залив. Од бротчето тоа воопшто не го забележа, но одовде, сега веќе речиси десетина метри над морето, третјанскиот залив личеше на езеро, потполно заобиколено со копно. Таму каде што копното беше најниско, на северозапад, ако тоа воопшто е северозапад, под ниските облаци можеа да се наѕрат рамномерните бледоцрвени одблесоци од далечниот светилник.
– Мајката! Убаво сте се сокриле, а? – го праша Синиша Тонино, кој само слегна со рамениците, малку приглупо насмевнувајќи се.
– Дали она е светлина од светилникот? – покажа Синиша со прстот. Тонино се загледа кон одблесоците на ниското небо и малку тргна наназад со главата. Во истата секунда лицето му поприми израз на дете кое првпат во животот гледа некој фасцинантен призор.
– Гледаш ли? Она црвенкавото зад ридот – го праша Синиша. – Ало, Тонино, овде е Земјата… Еј!
– Пол’к, повери, Тонино… Такувакок јон – му се обрати оној кој го поздрави на брегот.
Синиша длабоко воздивна и издиша пред да проговори:
– Господине, ништо не Ве разбирам. Преведувачот, како што гледам, ми се вкочани ко клада. Истакнувам дека патувам повеќе од десет часа и дека сум преуморен за шеговити островски обичаи. Што се случува, да му се сневиди?
Лицето на селанецот се згрчи во гримаса од тежок напор, неопходен за изговарање на нешто што овој повери би можел да го разбере:
– На Тониното… секи ден… вака. Ма за пеј минут пасо. Натинг!
– Се вкочанува на пет минути?! Онака, вклучи-исклучи?!
– Ши.
– И што, после се повраќа и сè е по старо?
– Пазитив.
Другите селани со кимање ја потврдуваа секоја реченица на својот гласноговорник.
Синиша за миг, првпат после речиси дваесет години, се сети на детето кое се досели во неговиот кварт некаде во петто одделение, и се отсели веќе следното лето. И нему му се случуваше нешто слично на ова, а првиот пат беше најлошо: играа фудбал на мали пред школото и него, новиот, го ставија на гол. Се вкочани токму кога требаше да истрча. Целата екипа врескаше по него поради примениот гол, а тој ни да мрдне. Лудиот Риба, кој играше за противничката екипа, прв сконта и почна да дрибла во круг околу тулата-статива: „Гол… гол… гол… Уште еден…“ Сите други деца беа вџашени, само Риба ја вртеше топката и веќе беше, по неговото броење, 32:1 кога малиот се врати меѓу живите. „Шо стана? Шо стана?“ Кутриот, во тие свои аутистични кањони почна да паѓа отпрвин еднаш до двапати неделно, а потоа секојдневно. Токму кога на тоа се навикнаа и тој и целото школо, дојде летото и малиот со родителите се отселија, се зборуваше во Словенија, поради климата. Синиша подоцна се сети на него можеби уште два-три пати во животот, а сега, еве, баш неговиот двојник му стана единствената врска со колку-толку логично поставениот свет.
– Што ќе правиме сега? Дали навистина ќе се поврати за пет минути, или ќе чека пневмонија?
– Можиме по пто, ќедој он…
– А ако замесечари и падне долу, во морето?
– Донби фрејд. Неќесе мувне.
– Хммм… Ако ве разбрав, велите да тргнеме понатаму, а тој ќе дојде по нас кога ќе го мине?
– Пазитив!
Синиша се обиде да го земе врзопот весници од Тониновото рамо, барем тоа благо да не му кисне, но прстите на несреќникот беа сини од силата на стисокот со која го држеше конопот.
– Е па, ништо, ајде тогаш – рече Синиша.
Автор: Ренато Баретиќ
Превод од хрватски: Игор Исаковски