Кога бездните почнуваат да ја повикуваат бездната,
ковчежињата се заклучуваат.
Громот го поместува огништето и наследството
па темнината треба да го зачува минатото.
Се плашиме од предност и апстиненција
се тресеме пред светлината.
Нè преплавува сомнеж и копнеж.
Веќе не го поднесуваме расплодувањето.
од „Љубљана“, 2004
АвторМета Кушар