од „Љубљана“, 2004

Клунчето ја клука росата
зад себе не остава трага.
Езерцето го следи стапките на девојките, нивниот очај.
Фрлаат камчиња, а парфемите им се собираат
над дрвјата,
онаму се истураат над градот.
Мирисот покажува кај плови месечината.
Да си внимавам на јазикот.
Во мочуриштата, фениксот не може да се исправи.
Впловува во нив на густ облак.