Приземјето, со големата црна панделка на влезната врата, спиеше, Даница спиеше и една препрека поминав, ни малку безопасна, затоа што Даница често во нејзините несоничарски часови седеше на прозорецот и бесполезно гледаше во улицата, но и да ме здогледаше таа, токму таа најверојатно и најмалку имаше право да ме прекорува, нема да ме прегрне како мама, никој никогаш нема да ме прегрне како мама, но не смее ниту да побара од мене да објаснувам, премногу жртвував одговарајќи на сите нејзини барања кои нималку не беа едноставни ниту, пак, наивни. Да ме разбере, не ни можев да очекувам. Се качив по скалите, влегов низ вратата, повторно со сандалите в рака и откако го чув заспаното вдишување и издишување на мојот маж, среќно се шмугнав во едно ќоше каде што ја сменив облеката па се шмугнав во каучот во дневната, каде што сè почесто заспивав наводно за да гледам серии на Фокс лајф бидејќи во спалната немавме телевизор, легнав со сите прекрасни мигови што ги понесов во една сосем невнимателна предутринска насмевка.
Пред да почнам да си ја враќам вечерта, начин што, со соодветни измени, уште од малечка го применував за да се пренесам во светот на соништата, помислив дека сѐ за што напразно ме обвинувал мојот маж досега, повеќе не е празно и тоа тогаш ми се виде како еден вид поетска правда, момент наменет само за мене, нешто што веќе имав заборавено како изгледа, можеби самиот тој си е виновен, си помислував, таквата суровост – а сурови беа сите негови искази со кои ме обвинуваше за сè што ќе му дојде во главата – мораше некако да биде казнета, на крајот на краиштата, се случи тоа самото по себе, јас никогаш претходно не се одреков од намерата да му помогнам.