„Одбројување“ (извадок)

/, Литература, Блесок бр. 120 - 121/„Одбројување“ (извадок)

„Одбројување“ (извадок)

Добитник на наградата Роман на годината на фондацијата „Славко Јаневски“ за 2017 година


Кога доволно се оддалечив од куќата во која живеев, викнав такси и ми помина мал и не сосем непријатен ужас од помислата дека тоа е тоа, има само неколку минути до таму каде што патувам, онаму каде што ќе се случи нешто од кое нема враќање назад, но тоа не е лошо и покрај целата негова конечност и недвосмисленост. Ако целиот тој период во главата си создавав различни визуелизации со уште толку различни варијанти од нив што се менуваа зависно од расположенијата на мојата фантазија, сега како сите тие одеднаш да ми поминаа во неколку минути, како воз толку многу брз што ниту ако човек сконцентрирано се загледа, нема да може да му ја одреди бојата, но линијата во која патува е строго одредена како и линијата во која јас патував. Возбудата, треперењето што почнува од стомакот и брзо се искачува нагоре, сега е во вратот, ме гуши иако има сладок вкус, ми го стежнува дишењето и сето тоа е нормално затоа што одам да се видам со еден маж откако мојот го оставив цврсто да сонува.

Мојот маж сега спие, ќе спие и наредните неколку саати, можеби уште цели осум саати ќе спие, а јас немав друг избор откако видов мала светлина во натрупаните урнатини што поклопиле сè што свети и сè што се движи и што сонува, како кај преживеаните луѓе, луѓето што ѝ се доближиле премногу на смртта, па кога ќе ја видат светлината на животот, немаат друг избор освен себично да се закачат за неа, за тоа просто не може да им се забележи затоа што природно се случува. И ако до нив имаат заспан човек што никако не може да се разбуди, а тие мора да тргнат кон светлината или засекогаш ќе останат мртви луѓе, исто така, не би можело сосем лесно да им се забележи ако го остават и ако тргнат. Така и јас тргнав, повторувајќи си во себе дека ова е, сепак, само една убава средба, средба за среќа што конечно ја презаслужувам, не можам ни да се сетам кога последен пат сум почувствувала среќа, таква, еуфорична, што произведува лудачка насмевка, насмевка што не може да се прибере без оглед на местото и околностите што постојат кога надоаѓа таквиот бран.

Моето детство одамна се изгуби, многу пред нечујно да ја отворам и да ја затворам вратата во куќата каде што живеев, моето детство траеше само додека ме чекаше мама, заврши кога таа веќе не можеше да ме чека вложувајќи неприродна или можеби натприродна сила да ме чека насмеана, моето детство заврши одамна. Сега еден човек спие, друг ме чека, а јас сум жена што веќе некаде тргнала.

Кога излегов од таксито, Иван веќе ме чекаше. Очекувано, барем за мене, бев збунета и не знаев како точно да се однесувам, но јасно беше и дека знам каде доаѓам и зошто доаѓам и тоа беше убаво, убава беше и леснотијата што го засладуваше малкуто воздух меѓу нас во кој никако не се појавуваше прашањето: какви луѓе сме ние (штом правиме вака), не се појавуваа и никакви други прашања што би создавале непријатности кај ниту еден од двајцата.

Ниедно од ноќните сценарија што ги создавав секојпат одново и секојпат со различни реплики, микро и макро приказни што секогаш содржеа нешто многу трагично за да биде поголем ефектот кога ќе завршеа во една и единствена спасувачка среќа, ниедно од нив не помина и тоа беше убаво како конечноста што произлегуваше од фактот дека тоа што ќе се случува, ќе биде во реалноста.

Ме гушна и ми рече – иако ние не зборувавме така и никогаш отворено не си ги изразивме нашите желби или мислите што би направиле да почувствувам дека правам нешто нечесно – ми рече директно дека едвај чекал конечно да ме види. Со истата неочекувана леснотија ме фати за рака дур ме водеше низ ходничето од влезот и во лифтот ми го допре лицето, прво косата што ми се испуштила пред очи, па лицето, гледајќи ме право в очи, што правеше да се срамам, а таквиот срам не ми беше ништо друго освен силен показател дека се вљубувам и дека нема враќање назад. Кога ги затворив моите очи на неговата бела дланка, исчезна сè, сè беше бело и не постоеше ништо освен моето лице и дланката на Иван. Одиме во неговиот стан, таа врата се отвора неверојатно лесно, не седнуваме, легнуваме без никакви изнасилени движења, природно, како цел живот да сме легнувале баш така, тој е тогаш мој маж, јас сум негова и не постои ништо ни повеќе ни помалку од тоа, ни зборови не постојат, а најмалку од сè постои мојот маж, тој што цврсто спие и тој за кој мислев дека на некој начин ќе се најде и на оваа средба, како причина за започнување банален разговор што ќе имаше за цел да ја опушти тензијата, но, за среќа, ништо од тоа и ништо друго не постоеше.

АвторФросина Пармаковска
ПреводМоника Михајловска
НаградаРоман на годината
2018-09-20T12:47:51+00:00 септември 19th, 2018|Categories: Проза, Литература, Блесок бр. 120 - 121|