Избор и превод од бугарски: Бранко Цветкоски
Летото одѕвонуваше со бавни лилави камбани –
звук до звук од невидливи цркви
и врвевме низ долгиот град испотени, замаени,
ниту живи, ниту мртви.
Бевме гладни, по прашната улица страшно татнеше
предвечерниот воздух, зазбивтан од тебе,
и запревме на мостот и право наспроти нас
се задаваше бавен погреб.
Тие се точеа со празни лица, свиткани во трескава жега,
преминуваа и потем исчезнуваа тивко во свиокот
и останувавме ние, и дишевме суво и стегнато,
непознати одново.
А небото растураше точни железни удари
над нас, над нашите евтини ереси
и стоевме збркани таму, уморени од чудото,
со недоверба во него и во себеси.