*****
Дворчето веќе поодамна е празно, со распослани гранки кои се држат една за друга. Сликичка од животот.
Мал прозорец, обоен со некоја тешка темноцрвена боја, наместа излупена. Открива старост под лупениците и наликува на отворена рана. Нијанса на некој стар модар колор, останат од некое далечно премачкување. Дрвената рамка го дели стаклото во четири фиксирани прозорчиња, заматени поради онаа старинска шара составена од заоблени цветчиња, свртени едно кон друго, како да се гушкаат. Поставен е ниско над тротоарот, поради што секогаш кога поминувам покрај малото зелено куќиче си помислувам дека собата е вкопана в земја и дека таму секогаш е темно.
Преку малата ограда, префрлен црвен килим да се суши. Од оние старинските, ткаени на разбој, со тегет или црн ромб на средината, каков што имаа бабите и го постилаа само за слави. Тукушто испран, се цеди преку оградата и го шири оној тежок мирис на старост која испарува на ретките сончеви зраци.
Не знам кој сè живее во малата куќарка. Повремено ќе се појави бабичката во дворчето со калдрма, подгрбавена, сува и молчалива. Ќе ни се сретнат погледите, јас ќе се насмевнам, таа ќе ми возврати со бледа, нема насмевка од зад оградата и тивко ќе седне во столот на нишање, позициониран под расцутеното дрво во дворот. Цреша, прекрасна во тој мал простор, особено напролет кога ќе направи да застанам и да ја гледам, занемена од нејзиниот едноставен, розов цут. Наспроти неа смоква, потпрена на оградата, раскошно раширена и пружена преку неа. Ја сакам тогаш кога нејзиниот мирис ќе се помеша со испраната калдрма. Ме потсетува на море.
И денес подзастанав да здивнам до малата ограда. Тежок некој ден. Прозорецот подотворен навнатре, низ него се лелее бела плетена завесичка. Онаква со гроздови на кои стои птица и колве – два грозда од двете страни, мислиш птиците ќе запеат. Мирисаат на штирак, познат мирис од моето старо дома. Мајка ми секогаш штиркаше и тој мирис на крута свежина го носам во ноздрите и ден-денес.
И ете. Стојам држејќи се за оградата во обид да си го вратам дишењето во нормала и како на филм, создавам слика: Во малата соба, бабичката седи на креветот и плете. Околу главата бела плетенка, завиткана над набрчканото чело. Свири радио, некој тивок џез. Мириса на босилек. На другиот кревет седи дедото и чита весник. На шпоретот се крчка ручек.
– Децата уште малку ќе дојдат, таман и ручекот ќе ми е готов до тогаш – вели таа.
– Јас купив сè што ми кажа, да ја поставам масата сега? – вели тој, гледајќи ја низ очилата спуштени на носот. Или чај да ти ставам првин, сакаш? Цел ден трупкаш, не си изморена?
– Ако, стави. Можеме мајчина душичка да се напиеме заедно, таман додека да дојдат.
Тој става вода во белиот чајник со црвени точки, седнува до неа и ја става раката околу нејзините раменици. Нејзината бела глава се потпира на неговото рамо.
Мириса на спокој, на мал, тивок дом кој си ги чека оние што одамна го напуштиле и сега само повремено и сè поретко му се враќаат.
Зад мене остар свиреж на автомобил. Ме тргна од мојата мисла заробена во белата плетена завеса. Зрната од гроздовите како да се стркалаа низ мократа калдрма.
Се гледаш себеси, Бети – си реков. Да, се гледаш себеси.
Остана во мене мирисот на смоква, а во окото ми се насели гроздот од кој птицата одлета.