Превод од хрватски: Игор Исаковски
Пивските шишиња на преполната маса требаше да завршат во рацете на работниците, но сета опасност е во ненадејното превртување и смеата: паднаа на масата, паднаа на тлото и нивниот млаз од стакло и мирис на хмељ се затркала околу нас.
Што прават празните чаши во тој момент? Што се случува со тебе којшто седиш на тајното (љубовничко) место и стануваш учесник во заверата во обично летно попладне? Се завлекуваш во приказната која не сака да биде љубовна, стоиш во нејзината средина и мислиш дека ги повлекуваш краевите кои влечат напред. Убаво е да се рече дека ти мислиш на оние места каде што само си бил убав во окото на летото, пред бурата, пред невремето.
И што правиш, што уште правиш?
Далеку е до крајот на настаните и никој не сака да ја повтори нарачката. Значи, да кажеме сега за да ни биде полесно. Да се одлучиме што ќе правиме додека рацете ни се сè уште слободни, умот и срцето чисти и храбри! Работниците завршија со работата, го истоварија цементот, ги прибраа лопатите, ги оставија блузите на тревникот и седнаа во подножјето на измислениот рид, измислената планина. Заокружени во мускули и пцости, безгрижни, брадести, силни, исцрпени и различни, му припаѓаат на она што не бара име, што не се грижи за детството. Тие се смеат, тие пушат, тие пијат. Тие се сиромашни. Тие се богати. Тие се болни. Тие се здрави. Тие се среќни. Тие се мачат. Тие не се мачат со тоа што се и кои се? Тешкотиите на светот, воените и политичките кризи завршуваат во нивните пцости, малите плати, оставените семејства и поднебја каде што сега за нив нема место. Тие се многу омраза. Тие се празни од самотија.
Но не можеш да се сокриеш зад нив, зашто не му припаѓаш на пладнето во Грачани, додека шишињата паѓаат и млаз од стакло, пена и мирис на хмељ ја обзема смеата, ги обзема гласовите.
И што ќе сториш сега? Што ќе сториш сега?
Учителката седнува во колата и го однесува ѕвонењето на школскиот час. Тоа беа моите 45 минути, вели. Момченцето никаде не брза. Тоа беше мојот ден, вторник или среда, среќен петок, вели.
Каде е твојот среќен ден, каде е твојот среќен час, прашуваш.
Таа молчи. Таа само го гледа – и така Грачани засекогаш ќе останат во нејзините очи. Во нејзиниот молк. Во нејзиниот поглед.