Stella Maris

Стела ја запознав на една свирка во Парк кога за прв и последен пат со мојот бенд од средно свиревме во Скопје.
Бев седнат до една врба и гризев некој ладен сендвич како да ми е последен. Адреналинот сè уште ме удираше в глава. На бината свиреа некои скопски панкерчиња. Беа океј (Освен обраќањата на пејачот кон публиката во стилот Сега ќе ве ебеме да ве има повеќе). Околу мене беше темно. Ја забележав на десетина метри. Одеше право накај мене со сигурни манекенски чекори.
– Здраво, јас сум Стела, може да седнам – праша, поминувајќи со раката низ косата.
– Може – реков со полна уста. – Јас сум Фидел.
– Колку чудно име. Тоа ти е прекар или…
– Вистинско – ја прекинав. Бев навикнат на ова прашање. Не знам зошто ја излажав за една таква бенигна работа.
Беше малку повисока од мене, со мошне бледо лице и високо чело кое го покриваа црни рамни шишки. Носеше сива маица на која се смешкаше нашминканата фаца на Роберт Смит, модри стеснети фармерки кои одлично ѝ стоеја, и црвени старки исти како моите, само понови.
– Супер бевте.
– Можеше и подобро. – Реков и се покајав. Ќе помисли дека се курчам.
– Еве ти го бендот.
Поминуваа Тигар и Васко. Првиот ми мафна со палиците а другиот направи смешна гримаса. Знаев што мислат и ми стана незгодно.
– А ти, кај ти се другарките?
– Сама сум. Всушност, дојдов со една братучетка ама ја загубив.
Ми побара касета. Ѝ дадов.
– Сакаш пиво?
– Може.
Извадив две лименки од ранецот. Беа топли. Едно време молчевме. Се прашував што мисли. Ми се допаѓаше. Многу. Ја набљудував како пие голтка по голтка, како ја држи цигарата, како ја става косата в уста. Потоа пак почнавме да зборуваме. Ми рече дека живее кај Олимписки, учи во гимназија, дека сака да стане вајар и дека татко ѝ починал пред четири месеци. Почувствував дека треба нешто да кажам а не знаев што. Почнав пополека да ја бакнувам по вратот кој беше бел како прилепски мермер.
Имаш добар парфем, I love you, je t`aime, – тивко и потпевнував во косата, а таа почна да се смее гласно и заразно.
– Стела… тоа е ѕвезда нели?
– Аха, на латински. – Молчеше десетина секунди а потоа направи сериозно лице и рече – Татко ми ме викаше Стела марис.
– Морска ѕвезда – преведов беспотребно и повлеков длабоко од цигарата. Почнав да кашлам а таа ме удираше по грбот.

Нè раздени на една клупа до езерцето. Ја испратив до Рекорд а јас уморен, со гитарата која никогаш не ми тежела толку, млитаво тргнав кон Градска. Во ушите ми одѕвонуваа зборовите: Имам дечко осум месеци, сега е во војска. Ме гушна силно пред да се качи во автобусот… Не ѝ го побарав телефонот…

Сакав да студирам а не знаев што. Еднаш ќе ми текнеше едно, другпат друго, де ова де она. Се занесував по режија, филозофија а на крајот, десетина дена пред пријавувањето решив да пробам на филолошки, група општа и компаративна книжевност. Не дека нешто многу читав, ама правев добри писмени, а освен тоа ми рекоа дека таму девеесет посто биле жени. На мое големо изненадување, влегов без проблем и тоа меѓу првите на списокот. Решив да бидам редовен. Не сакав да бидам во оние дувла во Стив, а под кирија ми беше некако скапо. На крајот ја одбрав можеби најглупавата варијанта, секојдневно патување со автобус.

Беше шести октомври, три дена по атентатот на Киро. Седев на скалите, читав весник и го чекав првото предавање на Урошевиќ. Одеднаш некои меки дланки ми ги поклопија очите. Нотата на зумбул во парфемот ми беше позната. Зборовите Ме излажа за името копиле мрсно, беа кажани со шепот, инаку по гласот ќе ја препознаев веднаш. Се свртев во грч. Сега беше бринета, носеше очила со кафеави рамки. Го имаше истиот снежно-бел тен; лицето ѝ беше малку издолжено; беше некако позрела, посериозна.

– Еј Стела, што бараш овде?
– Е па, сега сме колеги, Зоране!!! – рече со некакво детско гласче и ги рашири усните.
– Како, па нели… – тука изгледа почнав да пелтечам.
– Не ме примија на ликовна академија. Овде се запишав во вториот рок. Затоа не си ме видел на приемниот.
Дојде професорот. Влеговме во амфитеатарот и седнавме заедно. По предавањево те носам на пиво, ми напиша на еден лист наместо да ми шепне.
Ме одведе во некој џез клуб. Седнавме во еден ќош и нарачавме. На шанкот стоеше еден тип кој беше плукнат Црна Гуја. Се смеевме. Додека ѝ објаснував како се скаравме со Тигар, по што практично бендот ми се распадна, дојде еден дечко во црн џемпер со очила и црвена брадичка ретка како пајажина. Се бакнаа. Таа, стоејќи, со театрален глас рече:
– Зоран, ова е Серж, Серж, ова е Зоран кој милува да го викаат Фидел.
– Сергеј, мило ми е, – рече тој подавајќи ми ја раката. Гласот му беше длабок и бистар. Седна и нарача сок а за нас уште по едно пиво…

Серж ѝ беше дечко. Оној од лани. Студент на електротехника, поранешен пејач во некој рок бенд а сега свирач на кавал, спелеолог, активист во некое здружение за заштита на животните и баскетџија. Беше добар човек. Ми се допадна веднаш. Станавме пријатели. Со него почнав да играм баскет, да се пикам по пештери, но и да одам често в црква на празници. Беше верник. Вистински. Не пие, не пуши, не пцуе и не го споменува беспотребно името Господово. Еднаш месечно знаевме да се товариме тројцата во неговата буба и да посетиме некој манастир. За да влеземе, со Стела моравме да облакаме долги панталони; да се прекрстуваме пред влезот, да излегуваме одејќи наназад и пак да се прекрстуваме. Нам ни беше некако смешно сето тоа, но Серж инсистираше. Сепак, на Свети Никола, нејзиниот роденден, јас и таа таманевме ќебапчиња и пиво, а тој посно гравче и риба. Па роденден е, ќе ни прости Господ, се шегувавме со него. Не се лутеше.

Еднаш на Водици, додека стоевме во толпата на Камени храбрејќи го Серж кој беше долу во чамец, соблечен, спремен да се фрла по крстот, таа тресејќи се од студ и топлејќи ги дланките под мојот шал (никогаш не носеше ракавици), гледајќи неодредено во водата рече:
– Го сакам… – а потоа уште еднаш само погласно
– Го сакам!
Молчев…

2018-08-21T17:21:30+00:00 септември 1st, 2005|Categories: Проза, Литература, Блесок бр. 44|