За воопшто да можам да се квалифицирам како прототип на Homo UniCom, би морал да се доведам во форма. За експериментот тоа значеше одложување за неколку месеци, а за мене строга програма која ќе ме исфрли од моето дотогаш вообичаено секојдневие. Осум часа спиење на ден ми беа препишани, промена на исхраната и фитнес програма која мене, бидејќи не бев баш нешто многу по спортот, едноставно ми влеваше страв. И бездруго ќе мора да се држам настрана од секаков вид опојни супстанции. Ќе ми се даде половина година време, од Ед Роузен кој дреме на биро и повремено дува, да се направи атлет, кој евентуално, ама само евентуално, би можел да се прилагоди на експериментот кој Матана ми го беше предложил.
Дури ни овие изгледи не можеа да го сопрат ентузијазмот што го имав. Бев одлучен и го потпишав договорот, а додека го правев тоа, ме занимаваше единствената мисла, која во оваа моја намера ми влеваше навистина страв: Ќе мора да зборувам со Кетлин. Веќе со месеци се обидував со многу зборови да ја предомислам за ласерската операција на кусовидоста на нејзините очи. А сега ќе мора да ѝ објаснам, како токму јас се препуштам на авантурата на еден ваков зафат, за кој е потребна уште поголема смелост.
Во тогашната состојба на нашата врска немаше да морам да се изјаснувам. Но токму тоа беше работата: Доколку ја оттргнував од намерата, тогаш не затоа што толку многу ги сакав нејзините зелени очи, па не сакав да се откажам од нив, туку затоа што се грижев за Кетлин. Си се убедував дека таа можеби токму поради оваа моја загриженост досега се лишуваше од операцијата, бидејќи на мое место и таа слично би чувствувала. Како би можел да направам нешто, од кое самата таа се откажуваше поради мене?
Можеби бев предолго во потрага по значења. Како и да е, сега ми стана јасно дека бевме пар и нашето заедништво е повеќе од авантура, повеќе од една возбудлива епизода, која никого не обврзува со објаснувања. Сакав да биде присутна, да ме – како да кажам? – придружува на патот кон непознатото. Сепак го бев потпишал договорот без да ја упатам во работата. Донесов одлука без неа. Без разлика на тоа, дали оваа претстава ќе ја заплаши или не, дали ќе биде согласна или нема, јас веќе бев одлучил небаре бев сам, небаре ја немаше неа и небаре нејзините ставови, стравови и мислења не важеа. Ова нема да ѝ се допадне. Човек не мораше да биде пророк за да го претскаже тоа.
Не беше ужасно сознанието дека ја сакав Кетлин. Ужасно беше поразителното чувство да се биде сакан и стравот кој непосредно настапи, дека во сето тоа може нешто ќе се смени, и јас ќе ја загубам Кетлин, бидејќи се чувствува исклучена, дека не е сфатена сериозно, не доволно важна, за да може една ваква одлука да се премери заедно со неа. Навистина, ризиците од планираниот експеримент избледеа во однос на овој страв.
Човек требаше да помисли дека сум доволно стар за да можам да се справам со ова, но јас стоев беспомошно пред овој страв како тинејџер во хаосот на првата сериозна вљубеност. Наместо да го отстранам проблемот од овој свет, со тоа што ќе ја упатев Кетлин во нештата и ќе се изјаснев, не, јас го поместував овој миг од средба до средба. Тоа бил таен проект за кој не смее ништо да знае, си зборував самиот на себе. Не ми преостана ништо друго освен и понатаму да си ја држам устата затворена, додека сè уште се наоѓавме во подготовки.
Како и да е, му се поверив на Матана. Си мислев, ќе падне во несвест кога ќе му се доверам за своите интимни игри – па баш со една од контролките кај Anderson, Pinchet & Laurie, но моето отворање не го изненади. Со палецот покажуваше зад своето рамо кон широко отворените очи на огромната табла на фирмата која блештеше зад него на ѕидот.