Четири раскази

Четири раскази

Дилема
Камелеони
Статистичар
Волшебен тепих

Како мал слушав многу приказни за волшебниот тепих. И како секое послушно дете верував во нив. Понекогаш во соништата летав така на една широка ишарана ткаенина, а ресите на нејзините краеви час би потскокнувале, час би понирале на топлиот југ. Во реалноста се плашев од височина, но јавајќи го волшебниот тепих од соништата станував бестрашен херој на бескрајните синила. Силно посакував да се сонувам себеси таму горе, а долу… Велосипедите како комарци, зградите како печурки, есенските крошни како брезови метли а врева никаде, од плач ниту знак. Само реката испушта едвај чујни, калливи ноти како да се дави. Некаде мирисаат топли кнедли, истите оние кои се лепат за непце и печат до солзи. Некои лекции не се учат в училиште… А во училиштето нè учеа како да го плетеме својот волшебен тепих: почитувајте ги постарите, пазете ги и уважувајте ги другарките, бидете искрени кон другарите, никогаш не смеете да лажете или не дај боже да крадете. И Марио и Миодраг и Азра и Мартина и Ален и Слаѓана и Даница и Санел и Давор. Сите ги забодувавме своите нитки во тоа магично ткаење.
Сега не се плашам од височина, туку од денот се плашам. Одамна не сум сонувал дека летам на волшебен тепих, а и не знам зошто би сонувал: од кукања и лелеци реката не се ни слуша, велосипеди никој не вози, печурки никнуваат наместо метли, а мирисот на кнедли се изгуби некаде во кујните на нашите баби. Нема врска, имаше многу други кнедли од кои се изгорев. Почитувајќи ги правилата кои ми ги наметнаа на училиште, од херој на небото станав приземјен панкер. Tempora mutantur.1F А што се случи со нашиот волшебен тепих? Ете, сите ги забивавме своите ножеви во тоа магично срање.
Но и така распарчен и излитен, тој тепих и понатаму е волшебен. Мора да е така, инаку како под него би можеле да се турнат толку лаги, измами, и други нечистотии кои не опкружуваат. Немилосрдно се турка и со раце и со нозе и со лакти и со колена. И згради и патишта и шуми… Сè и сешто влегува под тој волшебен тепих. До еднаш. А кога ќе пукне, би сакал да сум некаде далеку, можеби некаде високо на некој друг волшебен тепих.

#b
1. Времето се менува (заб. на преведувачот)

АвторБерислав Благоевиќ
2018-08-21T17:21:04+00:00 декември 21st, 2009|Categories: Проза, Литература, Блесок бр. 69|