Четири раскази

Четири раскази

Дилема
Камелеони
Статистичар
Волшебен тепих

Порано беа во шумите, висеа на гранчињата, дремеа на листовите. Со јазиците како стрели, го сечеа воздухот, без глас, без напор. Сè помало од нив беше нивен плен. Тие беа сè: и камен и кора од дрво и овенат лист. Тие беа треливи и алчни и повеќе отколку што им беше потребно за да станат круг од ланецот на исхрана. Со часови знаеја да бидат нешто друго, трансформирајќи се како маѓесник час во куп трева, час во мравјалник. Срцето би им чукало таман колку што треба, а вдишувањата би биле плитки, кратки и неприметливи. Само очи… тие незаситни скитници како воденички тркала никако немаат мир. Само очи, тие предавнички заоблени топки на лицето, само тие можеа да ги разоткријат сите тие фантастични маски.
Потоа дојдоа меѓу нас. Сега се во градовите, во куќите, во парламентите. Тие се насекаде. Тие се наши соседи, војсководци, наши кумови, љубовници… Поради нив никој веќе не разликува пријател од непријател, добро од зло, доблест од маана. Камелеоните на денешницата имаат кожа за сè и се пресоблекуваат по потреба. Учат и се прилагодуваат многу брзо.
Понекогаш тие дури и не се приближуваат до пленот, ловат во од. Се здружуваат формирајќи чопори кои поставуваат перфидни замки на границата меѓу сонот и јавето. Апетитите им растат прогресивно, а илузиите со кои го збунуваат уловот стаснуваат сè посовршени и посложени. Сепак, сèе уште е можно да ја избегнете стапицата, да ја одвоите измамата од реалноста и да се спасите. За да можете да го препознаете камелоните на време, потребно е да знаете само едно: тие никогаш нема да ве погледнат во очи.
Тие никогаш нема да ве погледнат во очи!

АвторБерислав Благоевиќ
2018-08-21T17:21:04+00:00 декември 21st, 2009|Categories: Проза, Литература, Блесок бр. 69|