Чевли за доделување Оскар

/, Литература, Блесок бр. 89/Чевли за доделување Оскар

Чевли за доделување Оскар

Чевли за доделување Оскар
Поинакви

Имам четири години. Се разбудив и мајка ми ја немаше. Потоа го отворив прозорецот и врескав најгласно што можев: Мене мајка ми ме оставила!!!
А беше вистина дека таа отишла да купи леб. И се врати за пет минути.
Беше ужасно да ме види наполу гола, избезумена од плач како викам, висејќи на отворениот прозорец на третиот кат.
На мојата мајка ѝ било срам додека трчала по скалите и се надевала дека нема да паднам.

Имам пет години и првпат сум сама излезена во паркчето. Паркчето е посипано со ситна песок. Знам дека мама ме гледа од прозорецот. Затоа се чувствувам сигурно.
Гледам во ситната песок, се прелева во божилачни бои. Песокта е помешана со ситни стакленца во разни бои. Велам: Колку е убава оваа песок. Маја ми вели дека тоа не е песок туку парченца стакло од лустери и вазни, и од сите останати нешта кои Амаровиот татко вчера ги исфрлил низ прозорецот од нивниот стан.
Маја знае. Таа е постара и знае. Јас не знам. Јас сум првпат сама во паркчето.
Амар и неговата мајка заминале. Амаровиот татко сега седи сам во станот со искршени прозорци и плаче. Така вели Маја. Јас гледам како зајдисонцето создава милион шарени одблесоци во песокта во паркчето.

Имам седум години. Денеска се степав со Асја во школо. Ми рече дека јас немам татко. И дека затоа сум копиле. Асја е поголема од мене и ми го скрши носот.
Одам дома од школо со мојот другар Дарио. Дарио не ја сака Асја. Асја му рече дека е девојче зашто ги облекува Барбиките заедно со мене. Дарио ветува дека на мојата Барбика ќе ѝ направи вечерен фустан само ако му ветам дека ќе престанам да плачам.

Имам четиринаесет. И совршено ми е гајле што, кога сакаат да ме повредат, ми велат дека сум копиле. Имам маица на која пишува Bastard. Да им ја олеснам работата. Одам да го посетам Дарио. Го претепале пред три дена зашто облекол розова маица на која пишувало BOYTOY.

Со дваесет и две светот изгледа малку поинаку. Јас и Дарио чекориме по патеката на гробиштата во Париз. Покрај гробот на Морисон зацапуваме во бара. Дарио го проколнува денот кога решил да обуе Прада чевли и да појде во дивина. Со мене. Јас одам да го посетам гробот на мојот татко. Тој и мојата мајка биле заедно малку подолго отколку што било потребно да ме направат мене и малку пократко од времето кое ги дели една млада месечина од следната.

Секој има татко. Никој не е копиле.

Копиле е збор измислен за да бидат повредени оние кои не се исти. Јас својот татко никогаш не сум го видела. Сепак ги имам неговите очи. И нарав. Знам дека бил неверојатен. Зашто да не бил таков мојата мајка никогаш не би го избрала за мој татко.

Со седумдесет ништо веќе не е онака како што изгледа. Јас и Дарио можеме да седиме на балконот на некој геријатриски дом. Да разменуваме златни рипки со другите старци. Да поткашлуваме и одново да стануваме деца. Со седумдесет ништо веќе не е онакво какво што било, зашто со седумдесет не си ни копиле ни педер… Со седумдесет си само старец.

Превод: Игор Исаковски

АвторМелина Камериќ
2018-08-21T17:20:50+00:00 мај 9th, 2013|Categories: Проза, Литература, Блесок бр. 89|