Црна вдовица

Црна вдовица

црна вдовица, Latrodectus mactans, отровен пајак чијашто женка е потполно црна, освен црвениот знак во форма на песочен часовник кој се наоѓа на долната страна од нејзиниот абдомен

Една чудна жена ме посети рано утрово. Мислам дека се појави некаде околу шест: отприлика еден саат пред времето во кое будилникот беше наместен да ѕвони, и некое време откако септемвриското сонце почна да навлегува низ бледите бели завеси на прозорецот од мојата спална соба. Веројатно беше било околу шест, кога подобро ќе размислам, бидејќи се сеќавам дека утринскиот воз којшто минува крај нашата куќа на секој половина час веќе беше протатнил. Душекот се имаше малку вдлабнато под мене и се разбудив со чудно чувство на страв, како некаде далеку да беше детонирана некоја експлозија. Се смирив ставајќи ја дланката врз мирното тело на маж ми кој лежеше до мене, и додека гледав како лентите на завесите полека се лулаат напредназад, напредназад. Изгледа дека тогаш повторно сум задремала.
Се разбудив набргу потоа, со она чувство дека некој те гледа. И, потполно сигурно, таа беше таму: темна, замотана, женска фигура која неподвижно стои на прагот од собата. Делуваше прилично романтично додека стоеше таму, грациозно потпирајќи се на рамката од вратата. Тивко ја разгледа собата, со крупните очи во крупен кадар го фати креветот и мажот и жената кои спиеја во него. Ја гледав низ полузатворените клепки и се чинеше дека нејзината црна силуета го поприма заматениот облик на жена од далечно време, формата на нејзиното торзо беше благо нарушена од нешто што би можело да биде корсет или појас. Изгледаше толку темна во белата рамка на вратата што можеше да биде и калуѓерка во црна носија која се потпира врз некој лак на некој засводен плоштад. Или на дама во траур, која се одмора на некој столб во салата за танц и ја набљудува прославата на која, поради тоа што е од неодамна вдовица, не ѝ е дозволено да учествува.
А потоа: се помрдна. Чудната, соновидна фигура се помрдна. Не само што се помрдна, туку и ми прозборе. Најпрвин го крена бледиот прст кон својот превез, со гест што требаше да ме стивне – иако ни глас не испуштив. Сепак морав потполно да ги отворам очите. А потоа, со едната дланка пред покриеното лице, ја крена другата и мафна кон мене. Движењето на дланката и прошептениот збор:
„Дојди“, ми рече: „Дојди“.
Ја послушав. Не знам зошто. Можеби бев исплашена дека ако остане таму на вратата, ќе го разбуди мажот ми. Или можеби затоа што едноставно бев љубопитна. Кои и да ми беа причините, станав од креветот, облечена само во мојата тенка памучна ноќница. Се завртев да го покријам мојот маж со прекривката, оставајќи ја дланката да му го погали грбот. Го притиснав копчето на будилникот за да не заѕвони во 7:00, а откако направив пауза да размислам, го вратив во првобитната положба пред да минам преку студениот паркет на подот, одејќи кон фигурата за која половично се надевав дека ќе исчезне кога ќе стигнам до вратата.
Буквално ништо не можев да насетам од нејзиниот изглед: само нејзините две бели дланки и лентата на очите помеѓу шамијата и превезот. Како што наблиѓив кон неа, таа испружи една од дланките од недобројните слапови на црнина и ја допре мојата. За момент се изненадив од топлината на нејзината кожа. Ми се чинеше толку ужасно вистинита. Толку жива.
„Дојди“, меко повтори, и ме поведе низ ходникот, кон детската соба. Одејќи зад неа, гледав како внимателно се движи низ тесниот ходник, особено внимавајќи со облеката да не удри во рамката од вратата или во столовите коишто секогаш стоеја покрај бањата, прекриени со носени алишта.
Ме воведе во детската соба и стоевме, таа и јас, една крај друга, гледајќи во моите две заспани ќерки. Се чинеше дека ги гледаме долго време. Две девојчиња, на шест и на девет години, кои делеа еден кревет, иако секоја од нив имаше свој. Што е тоа кај заспаните деца? Толку неверојатно се мили. Иако, всушност, мили е збор со кој едвај можат да се опишат. Срцекршни. Неовоземни. Побудувачки. Не знам. Можеби не постои збор за тоа. Имав обичај да ги проучувам клепките на маж ми додека спие, обидувајќи се да ја откријам разликата: зошто додека ги гледав заспаните девојчиња ми се одземаше здивот, а додека го гледав него како спие чувствував вообичаена љубов. Дали се работи за нешто толку едноставно како што е староста на кожата која ги покрива очите? Физичкиот квалитет на клепките? Нивната мекотија? Нежните сини вени кои си го пробиваат патот низ тенката мембрана? Силината на мајчинската љубов отсекогаш ме збунувала, како нешто таинствено и обземачко. Подучував литература во средното училиште во соседството повеќе од десет години а имав обичај да претпоставувам дека на крајот и јас самата ќе пишувам. Но, ја загубив секоја желба за книжевна креација откако ми се родија девојчињата. Не затоа што беа премногу немирни или дека ми одземаа премногу време, туку едноставно затоа што беа премногу совршени. Која фраза, која песна, кој добро срочен след на зборови воопшто би можел да се според со нивната секојдневна совршеност?
Звукот на ткаенината ме потсети на присуството на забрадената жена.
„Имаш ли деца?“ отсутно ја прашав, сè уште мислејќи на моите.
„Имав“, дојде нејзиниот кус одговор.
„Ах“, го испуштив бесмислениот слог со тон на разбирање, иако знаев малку за една таква загуба. А на моменти се имав измачувано обидувајќи се. Мојот маж е професор по Балкански студии на универзитетот, а јас навистина се изнаслушав трагични приказни: за деца загубени во војната, семејства распаднати при раселување, дедовци и баби кои своите последни години ги минуваат во кампови за бегалци, и така натаму и така натаму. Живеевме во Загреб една година откако ни се роди првата ќерка и се сеќавам дека еден ден не посети албански писател кој што имаше чуено за работата на мојот сопруг. Беше блескав сончев ден, а тој седна на жолтиот кауч во нашата дневна соба. Едно ќебе со пастелно обоени слонови и жирафи чудно висеше врз задната страна на каучот. Тукушто го бев родила првото дете, а овој човек, кој седеше во нашата со сонце искапена дневна соба, неодамна бил пуштен од затворската ќелија во Тирана каде што ги минал минатите осум години од својот живот. Му кажуваше на мојот сопруг како неговиот татко бил убиен од претходниот режим (самоубиен, рече тој – присилен да се убие, како што разбрав), како неговата мајка починала в затвор, како неговата млада жена била натерана да се разведе од него. Таа и нивното единствено дете биле испратени во прогонство и никогаш веќе не ги видел. Тој седеше на нашиот кауч и ја кажуваше оваа приказна, кревајќи ги дланките кон лицето со еден зачестен гест на нервоза или тага, а јас го слушав, исто така често погледнувајќи во заспаното лице на моето бебе и секој пат ме облеваше највеличествено чувство на блаженство. Во момент ме вџаши како такви крајности на настани и чувства – страдањето на овој човек и мојата среќа – можат да го населуваат истиот свет, а не пак истата, со сонце исполнета соба.
Така, не ја прашав жената што се има случено со нејзините деца. Многу малку знаев за неа и ова ми се чинеше измамничко место за започнување на едно запознавање. Знаев само дека некако е тука. И дека носи традиционална муслиманска облека. Но, освен тоа, не знаев ништо. Не знаев дури, на пример, ни дали наутро пие кафе или не.
„Пиеш ли кафе наутро?“ ја прашав додека тивко излегувавме од собата на девојчињата и тргнавме низ ходникот.
Очите ѝ засветкаа над темноиот превез. Не можев да разберам дали од солзи, или од возбудата од една обична баналност за која ја ја прашав во овие околности, или од нешто сосема трето. Често се вели дека очите се прозорци на душата, но кога остатокот од лицето е покриен, очите откриваат неверојатно малку. Ако се прозорци, подобри се за гледање кон надвор отколку кон внатре.
„Да, понекогаш“, рече таа. „Иако обично пиевме кафе попладне, а чај наутро“.
„Па, ајде да се напиеме по една шолја“, предложив. „Јас не можам да се разбудам без кафе“.
И слеговме по скалите заедно, една покрај друга, дланка в дланка, како две сестри.
„Но, тоа ќе мораш да го симнеш, нели?“ со главата нишнав кон превезот.
„Мојот никааб?“ ја крена слободната дланка кон прекриеното лице а странскиот збор изнурна од зад дебелата ткаенина, накусо лебдејќи во тивкиот утрински воздух.
„Со него не можеш да пиеш, нели? Како и да е, овде сме само жени“, реков за да ја утешам: „Мојот сопруг спие како заклан“.
„Некои оџи велат дека не би смееле да го покажуваме лицето на кој било неверник, дури ни на друга жена, иако јас…“ но нејзиниот глас за момент беше надгласан од татнежот на локалниот воз во 6:30. Во тој момент, минувавме крај големото ѕидно огледало во долното претсобје. Фатив отсечок од нас двете во огледалото: таа од глава до петици прекриена во црно, јас во лелеавата бела ноќница. Стаклото во огледалото се затресе и нашите позитивнонегативни слики се извија низ него. Се смрзнав за миг, напната поради нешто се прегрнав, иако не знаев што ме наежи.
„Ништо не е“, се насмевна таа. Сега таа ме тешеше мене.
Можев да ѝ ја видам насмевката, зашто на дното на скалите ми ја пушти дланката за миг и ги отпетла краевите на превезот и ја симна марамата од главата. Се изненадив кога видов дека косата ѝ е покуса и од мојата, грубо потсечена, на еден речиси калуѓерски начин. Но, жената беше многу убава: истакнати јаготки, темноцрвени усни кои благо се свиваа надолу, дури и кога се насмевна. Изгледаше неколку години помлада од мене, или можеби само беше подобро сочувана. Но, погледот на нејзиното лице, по непробојната црнина на превезот, делуваше како епифанија. Се чинеше како некој рефлектор одеднаш да осветлил слика на затемнета сцена.

АвторЕрика Џонсон Дебељак
2018-08-21T17:21:33+00:00 март 1st, 2005|Categories: Проза, Литература, Блесок бр. 41|