Разбирањето на судијата Одекновски

/, Литература, Блесок бр. 34/Разбирањето на судијата Одекновски

Разбирањето на судијата Одекновски

Морате да ме разберете господине судија. Морате. Барем Вие. Сите ми велат дека немало никаква причина да го убијам; дека сум луд; ако не им зборува устата, им зборуваат очите. На сите, и на чуварите, и на мојот адвокат, и … и на сите. Ама морав. Самиот се ставаше, секогаш се ставаше помеѓу мене и неа. Јас разбирам, господине судија, дека таа им припаѓа на сите, дека така бела (оф, така невино бела, господине судија!) сите ја пипкаат, допираат, дека им припаѓа преку ден, ноќе; дека дури можат да ја одвлечкаат и в кревет кога ќе посакаат. И тоа сите. Сите!
Морав господине судија. Секако морав да дојдам до неа. И ми припадна еднаш. Онака на минување; ја запознав така малку, површно; на прв поглед ми изгледаше интересна; интересна и ништо повеќе; не се обидов да продрам подлабоко, да загребам под површината. Нашиот контакт беше многу краток. Потоа … потоа секој си отиде на своја страна.
Но, почна да ми доаѓа на сон, прво од време на време, потоа сè почесто и најпосле постојано (и ноќеска ја сонував, господине судија, ветрот си играше со неа, таа се виткаше, шушкаше, о господине судија, така милно шушкаше!), од ноќ на ноќ ја сонував. Сонував и сонував.
Одлучив да ја побарам повторно. И тогаш ми се испречи тој. Брадест (оф, не со така пријателска брада како Вашата, господине судија), претенциозен, се постави помеѓу мене и неа. Велеше, со денови ми велеше, дека е зафатена, сега е таму или ваму, кај овој или кај оној, секаде беше, секаде.
Стравував господине судија, стравував што ќе остане од нејзе после толку допири, после толку погледи. Разбирам јас, многу добро разбирам дека таа … таква, јавна така да кажам, дека сите ние полагаме некакво право на неа. Но господине судија, јас не полагав никакво право. Брадестиот ми се правдаше, од ден на ден, стоев пред вратата на канцеларијата како просјак, ги слушав неговите празни телефонски разговори, на сите им ветуваше дека ќе го најде тоа што им е потребно, што им недостасува. А мене, господине, таа ми недостасуваше, ужасно ми недостасуваше. Се каев пред таа дрвена врата (оф, силно се каев, господине судија) што не ја задржав засекогаш крај себе, што не побегнавме на крајот на светот, што не сме некаде … заедно …
Секаде ја барав, господине судија, баш секаде; во прегратките на другите луѓе, покрај кафеанските маси, во излозите, долго гледав во стаклата, очекував по некое чудо да излезе на површина, да блесне.
Беше насекаде, господине судија, баш секаде околу мене. За неа пишуваа во весниците, ѝ посветуваа цели телевизиски емисии, името како ружа ќе ѝ процветаше во разговорите по автобуските постојки; насекаде се споменуваше, што само ја подгреваше мојата желба. И бес.
И тогаш решив. Решив да го убијам, него, кога е веќе таа недофатлива.
Да, во право е господинот тужител, го убив со предумисла. Зашто знаев дека ме лаже, во очите му се гледаше дека ме лаже, дека знае каде се наоѓа, дека го знае секое нејзино движење, дека знае каде е сега и каде ќе биде утре. И дека знае дека никогаш нема да биде кај мене.
Јас сум пацифист, господине судија, немам никакво оружје дома. Единствено со што можев да го извршам тој чин (тој чин МОРАВ да го извршам, господине судија) е јатаган, трофеен јатаган од некој мој предок (не знам дали од мајчина или таткова страна, не сакам да го прифатам фактот дека постојат крволоци во мојата фамилија). Купив овчи лој и долго ја премачкував острицата, триев и триев, сјаеше како сребро, но продолжував, го премачкував сечилото сè додека не го наслушнав оној морничав звук при извлекувањето од корицата.
Да господине, господинот тужител е во право – убиство со предумисла. Сè испланирав. До последниот детал. Го зедов стариот капут, доволно долг за да може под него да се скрие оружје, чекав да останат уште петнаесет минути до крајот на работното време (во 19:00 доаѓа чистачката, и тоа го проверив), влегов низ таа врата првпат без да чукнам, злобно ѝ се насмеав на таа наметлива брада и ја подадов раката кон појасот.
Додека прекршеното светло од острицата му блеснуваше по лицето, во очите му се гледаше (оф, така очигледно се гледаше, господине судија!) дека се кае што ме лажеше, што не ми овозможи средба со нејзе, ми понуди за утре, веднаш после пладне, но веќе не му верував, господине судија, веќе не му верував.
Дали ме разбирате господине судија? Морате да ме разберете. Никој друг не сака; во весниците ме прогласија за лудак, ме пикнаа во црна хроника (оф, господине судија, ни ред на насловната страна), ставија идиотски наслови: психопат убил библиотекар, заклал поради книга; ме прогласија за скрибоманијак во најлоша можна смисла на зборот; и сега веќе никој не ме разбира. Само Вие господине судија. Вие разберете. Дека морав. Морав да ја прочитам. Уште еднаш. Барем уште еднаш. Само тоа. Ништо повеќе.
Секако сега ме разбирате, господине судија!
Разбирате, зарем не?

Превод: Билјана Димовска

АвторСрѓан Папиќ
2018-08-21T17:21:39+00:00 септември 1st, 2003|Categories: Проза, Литература, Блесок бр. 34|