ДА СИ ПИСАТЕЛ
Колку е убаво да си писател!
Во џебови чуваш светови од пластелин, со сувите прсти ги обликуваш за секој човек поинаку, а од остатокот под ноктите им растеш крилја. Можеш со денови да го вежбаш и да го усовршуваш автограмот по салфетки, нотеси и кожа на млади девојки до забол, до пребол и одново. Низ тишината можеш на минувачите да им раскажеш колку се тешки очилата на твојот нос со дебели рамки.
Можеш да бидеш доволно арогантен и да избереш хаос од партали во кој ќе го пикнеш телото, а пред другите ќе зборуваш дека не ти е грижа како, всушност, изгледаш. Можеш да филозофираш до бескрај во еднонасочна и ако мислите те изневерат за тоа можеш да напишеш десетина страници.
Колку е убаво да си писател!
Можеш сам да го избереш фонтот со кој сакаш да биде испишано твоето име на корицата од новата книга. Можеш со часови да го полниш пепелникот и просторијата да ја попариш во чад а да си непушач. Можеш да измислуваш лажни места на кои ти доаѓа инспирација: во природа, во трафика, во лифт, додека чекаш ред на каса да ја платиш храната од неорганско потекло. Што и да кажеш, ќе биде дочекано со овации зашто ти си писателот. Можеш да се вљубиш во своите хероини, со нив да зборуваш, да се смееш, да плачеш и да живееш. Можеш да ја затвориш вратата пред реалноста и од себеси да направиш феномен иако таа не е никогаш заклучена. Можеш да се дрогираш во името на уметноста. И во нејзино име да правиш пари.
Да бев јас писател, сигурно овој расказ ќе беше далеку подолг. Но јас не сум и тој тука тивко завршува.
СЕКОЈДНЕВИЕ
Најтешко е да се опише секојдневието. Изрешетано со ситници како мета на стрелиште од просечни аматери, изградено од ентузијазмот на неговите шетачи, обрабено како вез на марамче од млада девојка со рутина што ползи по нервите.
Да, тоа е она истото секојдневие во кое сите сме спакувани како во некој луксузен подарок за роденден. Само што во нашето легло ѕвечкаат отровници со годините наредени на опашката, а ние нашите си ги носиме низ проседената коса и опуштената кожа на лицето.
Најтешко е да се опишува секојдневието. Пред него клечиме како казнети деца пред учителот што самозадоволно ја гледа нашата агонија што протекува од колената спуштени врз сронетата пченка на подот. Нашиот учител секој ден, секој час, упорно, тајно и неосетно ни дотура камења во џебовите додека ние, будали, го искачуваме ридот. Колку повеќе се приближуваме кон врвот, толку повеќе натежнуваат камењата. Сизифовиот апсурд е сенката што ни се влече зад петиците додека дотерани трчаме на состанок со саканиот. Молња што засветкува на нашето небо секојпат кога несреќата ќе нè порази и ние велиме „утре ќе биде подобро“, а ни самите не веруваме во тоа.
Ненадејните убави моменти подмолно ги разболуваат веќе болните, безлични денови. На патот до нив ја кинеме и лакомо ја криеме под пазуви скапоценоста на среќата. Некогаш е тешко, а некогаш уште потешко. Но, кога леснотијата била вкусна за алчната челуст на малото човече?
РАЗГОВОРОТ НА ПИСАТЕЛИТЕ
Разговарале двајца писатели, едниот млад и неискусен, а другиот стар и мудар. Младиот го прашал постариот:
– Господине, кои дела се поубави, оние што писателот успеал да ги доживее лично или оние што се плод на неговата фантазија?
На тоа стариот писател му одговорил:
– Момче, она што фантазијата може да го оплоди, тоа човекот ни во сто животи не може да го проживее. Моќта на фантазијата е огромна, не познава граници а само бескрај до кој се стигнува кога срцето дотаму гради мост со заби.
И писателот пополека се искачи на зелените облаци, се престори во бела птица и исчезна во виножитото.