Викај ме Петар

Викај ме Петар

            Не знам кога и како мајка ми му зборувала за татко ми. Не знам ни дали таа го замолила, или пак тој самиот посакал да прочепка и да види што се случило со него. Знам само дека таа вечер на мајка ми ѝ го подаде документот што го нашол. Таа го пофати со двете раце и немо го гледаше. Мислејќи дека е неписмена, тој со прстот ѝ го покажа името на татко ми на списокот, но јас знаев дека таа веќе го беше прочитала, зашто белото небо на нејзиното чело се стемни, „Тоа е логор, разбираш?“ рече војникот. „Таму умираат, од таму не се враќаат.“ На името на татко ми капна една солза. Војникот се стресе и брзо ја избриша, за да не се замачка мастилото. „Војна е“, додаде. „Бил во погрешна војска… Требало да се скрие, да избега, да нè чека нас… Ние сме исти, браќа… Не требало да се бори против нас…“

            Не се сеќавам на моментот кога го удрив. Се сеќавам дека крвта лудо ми биеше во слепоочниците и во вратот. Ми пулсираше дури и во рацете, во прстите побелени од стегање на дршката на лопатата. Неговата крв, пак, само се разлеа по душемето, како црно мастило под газиената ламба. „Никој не смее да разбере“, ми рече мајка ми и ја ископа земјата покрај ѕидот со крвавата лопата. „Кога ќе го побараат, ќе речеме дека избегал, дека отишол в планина, дека со денови ни зборувал дека не требало да се бори против нас… дека сме биле исти, дека сме биле браќа…“ Така и беше, така им кажавме на сите. Поверуваа, особено кога сфатија дека украл и документи од штабот. Така кажувавме и откако си заминаа, откако нашите повторно слегоа во градот. Така му кажавме и на татко ми, кога се врати. Уморен од долгото враќање дома, заспа како заклан. Во креветот до ѕидот, на метар-два над мртвиот војник. Татко ми заспа, но јас не можев. Никогаш повеќе не можев да заспијам во таа куќа.

            Одамна си заминав од дома и знам дека никогаш нема да се вратам. Никогаш не се јавив, никогаш не пишав каде сум. Сакав да заборавам и сакав да ме заборават. А сепак, сите овие ноќи што ги минувам буден одново и одново замислувам дека некој ги прекопува темелите на нашата куќа и таму, до ѕидот, го наоѓа мртвиот војник. Некогаш е костур, некогаш е смрдлив, распаднат труп. Некогаш, пак, замислувам дека го откопуваат нечепнат од времето и од земјата, ист каков што беше кога го убив – млад, насмевнат, речиси жив. Се стреснувам од страв и се обидувам да мислам на нешто друго, на овој мој друг живот, на ова мое друго име…

            Но, како што ти кажав, оваа приказна е измислена. Кога пред очите нема копно, кога окото од сите страни пофаќа само рамно синило, човек почнува да измислува секакви нешта. Секакви, најфантастични нешта. Така и јас ја измислив оваа приказна. Ја измислив, та сега, додека сите спијат, ти ја раскажувам тебе. Не знам од каде ми дојдоа овие зборови што ти ги испокажував, овие измислици, овие лаги…

А ти ме гледаш со тие твои благи, меки, сјајни очи. Како црни ѕвезди под белото небо на твоето чело. Ме гледаш таговно, како да пропаѓаш во себе. Како да ме разбираш, како да ми веруваш. Бегај, бегај голема рибо! Бегај додека не се разбудиле, додека не те виделе, додека не сфатиле дека си тука – ти, онаа што веќе со денови ја ловиме.

АвторЕлизабета Баковска
2023-03-17T05:08:20+00:00 март 12th, 2023|Categories: Проза, Литература, Блесок бр. 149|