На времето филателист, лупата ја чував
оти не сум некој што би си дозволил
да му побегнат деталите во ноќта глува.
Полн со елан, во часовите штури
и најситната честичка ја зголемував
десетина, стотина, илјадапати дури.
Огромни беа дрвените годови, кривините
на прстите, немата амеба. Минијатури,
да, но ме привлекуваа повеќе од висините.
Кога лупата не ќе беше доволна, молкум
се мачев сам да ги истражам големините
на молекулот, атомот зголемен колку
да исполни цела катедрала, ангели распеани
околу електроните, протоните, тие толку
невидливи неутрина. Но и звуциве разлеани:
свеќа како потпрснува во глуво доба,
мува како лета крај завеси развеани,
ти како си се смееш во дневната соба.