МАЕСТРО
Што е сеќавањето? Што го светнува телото:
јаболкова градина во Молдавија а школото е бомбрадирано
кога се бомбардираат школи, тагата е
забранета – сега го запишувам ова и ја
чувствувам тежината на сопственото тело:
девојки кои врескаат, 347 гласови
во приказната за лекарот кој ги спасува, неговите дланки
заробени под ѕид, неговата внука умира во близина –
шепоти Не сакам да умрам, јадев такви јаболка,
тој ѝ ја гледа устата како што слеп човек чита од
усни и вреска: Замолчи! Јас сум покрај прозорецот, јас
барам помош! зборува,
тој не може да престане да зборува, во темнината:
за Брамс, за Шопен зборува за да ги успокои.
Лекар, да, кој било прозорец
да му го врамил животот, надвор: доматите раснеа,
облаците одминуваа
а ние некогаш живеевме; лекар со тетоважа на папагал
врз заробената рака,
ги гледа јаготките на образите на внуката
повеќе не се јаготки, со хируршка прецизност
ги спојува страдањето и милоста:
два дена поминаа, се дере
кон својот прозорец (нема прозорец) кога спасот
наближува, тој зборува за Шопен, Шопен.
Му ги отсекоа дланките, болничарките велат дека е „добро“
– во мојот сон: тој стои, со леб храни гулаби, опкружен
од гулаби, има птици на главата, на рамениците,
вика Ништо не разбираш! со здив
се успива, градот спие,
не постои таков град.