Смртта на планината

Со проскурникот се обележа
И уште од утрина
На безброј тврди парчиња
Прапланината се раздаде
Ко задушница.
Како срца постојат тие и сега
Та затоа во нас се возбудуваат
И нè бодинаат
Кога ќе го здогледаат
Блесокот на некој свој потомок.
Го одржуваме кругот на Нештата.